Derya Zelal Yürekli
Derya Zelal Yürekli
@DeryaZelal
Özgürlüğünü tanı
#245115731
İZMİR
MUŞ
62 okur puanı
Ocak 2024 tarihinde katıldı
Öncesinde sen ve sonrasında…
Dünyayı, insanları, insanlara dair her şeyi beynimin içinde çıldırasıya düşündüğüm birçok mevzunun bu eserde toplandığını gördükçe okumaya daha çok acıktığım bir kitap oldu Aeden. Öyle ki kendinizi eleştirdiğiniz yada olmak istediğiniz insanı bulduğunuz veya bulunduğunuz yeri gördüğünüz bir sistemle işleniyor kurgu. Bu gezegenden değil ama bu gezegeni dışardan bir gözle aktardığı her satır bizim gerçeğimiz iken, okurken biz gerçekten buyuz demek yeni bir bizi öğretmiyor bize ama hatırlatmanın verdiği sancıyla kalıyoruz. Kalmak yetmez Aeden’ den sonra. Bir şeyler yapmalı. Okuduğumuz bizden farklı olarak başlamalı. “ Ancak Doğumla gelişebilecek kadar ilkeller,” cümlesiyle isyana, bizzat kendimize isyanla ilk adımı attırıyor. Doğru merak yeni keşiflere gebe kılıyor her aforizmasında. Onlarca alıntım bir önizleme yapmış olabilirse ne mutlu bana ama tüm karakteriyle ve iletileriyle yeniden bir düşünce inşa etmeli yada bendeki gibi sizin de zihninizde dağılmış problemleri birleştirmeli. Kitabın bitimindeki coşkunun hatta hüznün belki pişmanlığın sizde de etki etmesi dileğiyle hepinize iyi okumalar - yaşamalar- :)
Bitmeli diye haykırdığın anda yeniden başlıyorsun
Çaresiz ve genç bir kızın 60 yaşında bir adamla evleniyor olması, bir şeylerin düzelecek olması ümidimi yitirtmişti içimde. Okuduğum her sayfasında atlatamadığım hayal kırıklığı bir sonrakinde daha çok katlanır olmuştu. Ben Meryem, ben Leyla olmuş ama onlar olmamak için çırpınır bulmuştum kendimi. Khaled Hosseini’nin Afganistan’ nın sokak aralarına kadar gezdirdiği okuyucuya dünyayı, savaşı, orda bulunmayan her birimize bu kadar derin duygularla, çarpıcı betimlemeleriyle anlatması yeni bir anlayışa hazır hale getirdi beni. Çaresizliği, ölememeyi, yaşama neden bağlı kalmayı öğrettiği yaşlı sayfaları sunarken bu kitap, bittiğinde başlangıcındaki siz olamıyorsunuz.
Yavaş yavaş tükenir miydi aklı insanın. Eski mutluluğuna dönerken haberdar mıydı hastalıklı arzuların idamından? Herşeyin sırrına ilerlerken hep güleceği bir yaşa takılacak ruha verilecek tavsiyeyi hangi irade düşünmek isterdi ki. Bayatlamış mutluluğuna çorba sunmak gibi birşeydi bu yitim. Bir bedeldi zihni, ya kurban edilmiş ruhun esintileri nasıl silinebildirdi, birdaha nasıl insan kalmak istenirdi?
Hijra
Bir hijranın hayatına ilk kez bu kitapta şu satırlarla tanık oldum. İçime ters gelen bir hayat ve tanımakta geç kaldığım her karakteri yaşarken, ön yargılarla dışlamak değilde asıl acıyı yaşayanın gözünden anlamak gerektiğini gördüm. Hissetmek bambaşka bir kavram. Hissetmek bile istemeyeceğimiz durumlarda anlamanın yeterli olacağını zannettiğim bir kitaptı.
“ Dokuz yaşındaydım ya da belki sekiz “ dedi Dimple, “ Bombay’a hijra kerhanesine geldiğimin ertesi yılıydı. Şantibai diye ünlü bir daima( hijra hemşire) vardı. Şarkı söylüyorlar, dans ediyorlar, viski içiyorlardı. Daima bana tanrıçanın adını söylememi söyledi ve kırmızı bir sari verdi. Bana viski içirdi. Tadından tiksinmiştim ama yine de içtim. Sonra bana afon verdiler. Sonra da dört kişi beni yatırıp tuttu. Beni sımsıkı tuttular; penisimi ve hayalarımı bir bambu parçasıyla hallettiler. Bambu o kadar gergindi ki başta hiçbir şey hissetmedim, yaraya kızgın yağ dökdükleri ana kadar. Asıl acıyı işte o zaman hissettim ama hissettiğim başka bir şey daha vardı, bu acının beni özgür kılacağına emindim.
“ Annem beni buraya, 007 numaraya getirdi ve ayakçıya verdi. Annem hakkında yada önceki hayatım hakkında pek bir şey hatırlamıyorum. Hatırlamak da istemiyorum.”
“ Zaten anıların hep yalan yanlışsa, HEP YANLIŞSA, neden hatırlayasın ki?”
Bir yaşamı eleştirmek, hor görmek kendi doğrularınıza ters görmek inanın en kolay şey. Peki ya o yaşam küfrün kendisiyse ne yapılmalı?