ÇİÇEKLER ÜŞÜMESİN
Gönlümün maviliği gitmesin gökyüzünden
Kuşların gülücüğü eksilmesin yüzünden
Kar yağsa da bu ıssız vadiye, gün bitmesin Yapraklar üşüse de, çiçekler üşümesin
insan semender kadar yaşayamaz
kendi cehenneminin âteşidir insan
farkında değildir uyuduğunun
rüyalarına giren esrârlı sîmâ
kendisidir; sesler bekliyor, uğultu
kanama bekliyor yerin damarlarından
Yine de çiğnetemem kimseye gururumu
istenmediğim yeri sesizce terk ederim
Hatıra kalsın diye bırakır da ruhumu
Mahzun bir derviş gibi boyun büker,giderim