" Bu bir il içində bir neçə dəfə özümü saxlaya bilməyib ağlamışam. Bunların heç birində bu gecə göz qapaqlarımın içini yandıran yaşdakı bu acılıq yoxdu. O vaxt eləcə gözlərim ağlamışdı, bu gecə isə könlüm ağlayırdı."
Bu, Elxan Elatlının oxuduğum 4-cü kitabıdır. Və digər 3 kitab kimi, bunun da mükəmməl olduğunu əminliklə söyləyə bilərəm. Roman o qədər axıcıdır ki, nə vaxt başlayıb nə vaxt qurtardığını hiss etmədim belə. Məncə, kitab sona qədər maraqlı davam edir. Çox bəyəndim,və tövsiyə edirəm.
Mövzusuna gəlsək, kitab Qasımlının telefon dostu olan Humayın ölüm xəbəri ilə oyanması ilə başlayır. Bu qızın gözündəki kədəri görmüş olan Qasımlı ona vaxtında kömək əlini uzatmadığına görə vicdan əzabı çəkir. Buna baxmayaraq, polkovnik qatili tapmaqda qərarlıdır. Qırmızı plaşlı qadın kimdir? Mədətov həmin gün niyə oraya gəlmişdi? Qasımlının gördüyü izləri görəndə niyə dinmədi? Və ən əsası, niyə Qasımlını izlədirdi? Hekayənin gedişatında bu suallar bir-bir öz cavabını tapır. Həmçinin kitabda obrazların həyat hekayələrinə də toxunulur, bu sayədə biz hər bir obrazla yaxından tanış oluruq.
Bir sözlə,oxusanız peşman olmayacaqsınız.
— Düz deyirsiniz. Amma yanımızda biri yıxılanda gərək gözləməyək ki, o bizi çağırıb yerdən qaldırılmağını xaiş etsin.
— Sizin düşündüyünüz kimi adam yoxdur indi, – dedi. –Heç kəs heç kəsə təmənnasız yardım etmir. Edəndə də eləsini axmaq sayırlar.