Dîonysos
@Dimetltrptmn
“İnsanın ruhunu yücelten acı, ucuz bir mutluluktan daha değerlidir.”
10 okur puanı
Kasım 2020 tarihinde katıldı
Hiçbir şey beni intihar yoluyla varoluşu reddetmekten alıkoyamaz. Pekala o halde öldür kendini! İrdelemekten kuruluyorsun. Yaşamak seni mutsuz ediyorsa öldür kendini! Yaşıyorsun, ama yaşamın anlamını anlamıyorsun. O halde anlamadığını söyleyerek ve yazarak vakit harcayacağına sona erdir yaşamını.
Bilimin ısrarla keşfetmeye çalıştığı şeyin ne olduğunu biliyorum, ama bilimin izlediği yolda hayatın anlamına ilişkin soruya yanıt yok.
Hayata ilişkin sorularıma cevap arayışımda ormanda kaybolmuş bir adamın hissedebileceklerini hissettim.
Okur Takip Önerileri
“İnsanın ruhunu yücelten acı, ucuz bir mutluluktan daha değerlidir.”
“Tabi acı çekeceksin,görmenin bedelidir bu.Tabi için korkuyla dolacak, yaşam demek tehlike içinde olmak demektir.Büyümek zordur.”
“Güçlü ol: Yoksa, büyümek için hep başkalarını kullanmak zorunda kalırsın.”
“Ben hatayı fazla güvenmekle yaptım. Tekrar güvenmeye hazır değilim; buna gücüm de yok.“
“Hakikatin bu denli basitçe, yanan bir kibrit gibi ayaklar altına alınıp çiğnenmesini anlayamıyordu.”
“Hiçbir şey olgunlaşmamış bir zihnin bütün olanaklarını karanlıkta kaybolan bir iz kadar harekete geçiremez.”
Bence cehennem, sevememekten doğan bir acıdır..
“Tabi acı çekiyorlar… Ama… hiç olmazsa yaşıyor, gerçek, düşsel olmayan bir hayat yaşıyorlar, çünkü hayat aslında acı demektir. Acısı olmasa zevki de olmazdı; her şey sonu gelmez bir övgü ayinine dönerdi: kutsal, ama sıkıcı…
Ya ben? Ben, hem acı çekiyor, hem yaşamıyorum. Denklemin bilinmeyeni benim. Her şeyin başını sonunu kaybedip sonuçta adını bile yitiren bir hayaletim…”
Doğrusu insanlara karışmayı, çevremize her şeyi, en kötü, en tehlikeli düşüncelerimizi bile açmayı severiz. İçimizdekini başkalarıyla paylaşmayı sever, başkalarının da sevgimize karşılık vermesini, kaygılarımızla, üzüntülerimizle ilgilenmesini, huyumuza suyumuza gitmesini isteriz. Bu olmassa köpürür bir meyhanenin altını üstüne getiririz.
Bıçağın ucundaydı insanların hafızası.
“İnsan unutandır
ve insan unutulmaya mahkûm olandır."
Ve insan - başta söylemiş olduğumu sonda bir kez daha söyleyeyim - hiç istememektense hiçliği istemeyi yeğler...
“Ben hem acı çekiyor hem de yaşamıyorum. Denklemin bilinmeyeni benim. Her şeyin başını sonunu kaybedip sonuçta adını bile yitiren bir hayaletim. “
"Cehennem acı çektiğimiz yer değil acı çektiğimizi kimsenin bilmediği yerdir.!"
Beni hiç sevmese bile, duygularımı böylesine ayaklar altına almaya, açığa vurduğum aşkımı böylesine küçümsemeye hakkı yoktu.
Akıl serkeş bir bedende anlamsızlaşıyor. Böyle olunca daha bir katlanılmaz oluyor akıl. Hakikatin önündeki kapılar artıyor Boyozcum. İşte ben o kapıları teker teker açıp girmek istiyorum içeri. Katlanmak istiyorum artık anlıyor musun? Aklım ersin, gözüm görsün, kalbim derbederleri oynamasın istiyorum.Bırak da uzaklara gideyim Boyozcum. Bırak da kapıları açayım teker teker. Açıp gireyim içeri. Hakikati göreyim. Kucaklaşayım onunla.
Çünkü hakikat gözün görebileceği yakınlıkta, aklın eremediği uzaklıktadır Boyozcum. Ama görmeyince göz, katlanamıyor akıl bu ayrılığa. Akıl, hep gözün görmesini istiyor. Göz görsün, gönüller hoş olsun, baştan çıksın istiyor akıl. Göz görmeyince akıl deliriyor anlıyor musun? Zıvanadan çıkıyor, şirazesi kayıyor. Endaze sakata geliyor.
Insan mutluluğu kendi eliyle yakalardı,ya sen ya başkası! Ikisi birden olmazdı,biri ezilir,öteki ezerdi.Biri sevinir,öteki ağlardı.Biri kaybeder,öteki kazanırdı.Bu böyleydi,böyle olması tabiatın işiydi.Kimsenin yoktu suçu,olsa olsa belki insan olmaktaydı suç.
