Eda
@E_Aytkn
Öğretmen (Fen Bilimleri)
1994
92 okur puanı
Haziran 2021 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Fakat içinde bulunduğumuz kendini gerçekleştirme çağında, insanın hayatındaki birinci tercihten başkasıyla yetinmesi iradesizlik olarak görülüyor, ayıplanıyordu. Kaderin sandığın şeye boyun eğmek, onurlu bir hareket olmaktan çıkıp korkaklığa dönüşmüştü bir yerlerde. Mutluluğa ulaşma baskısı bazen zulüm şeklini alıyordu, mutluluk herkesin ulaşabileceği ve ulaşması gereken bir şeymiş de, bu uğurda verilecek en küçük bir taviz dahi bireyin kendi kabahatiymiş gibi.
Hedeflerinin peşinden gitmek, cesaretten aymazlığa ne zaman dönüşüyordu? Ne zaman duracağını nasıl biliyordun?
İnsan vazgeçmesi gerektiğini ne zaman idrak ediyordu?
Okur Takip Önerileri
Önümüzdeki yıl hızla çözmesi gereken meselelerin listesini çıkarırdı: İşi (kıpırtı yok), aşk hayatı (namevcut), cinsel yönelimi (çözümlenmemiş), istikbali (belirsiz). Bu dört madde aynı kalıyor, arada bir öncelik sırası değişiyordu. Bu sorunların teşhisinde son derece istikrarlıydı, fakat çözüm getirmekteki basiretsizliği de olağanüstüydü.
Bazen -yine sık sık- annesini ve babasını bu kadar düşünüyor olduğuna sinirlenirdi. Normal miydi bu? Bir zavallılık yok muydu bu işte? Yirmi yedi yaşına gelmişti yahu! İnsan aile evinden çıkmayınca böyle mi oluyordu? Yoksa ona özel bir durum muydu? Ayrı eve çıkmanın en sağlam argümanı da buydu zaten: Çocuk olmaktan çıkacaktı.
Hiçbir şey değişmeyecekse niye yaşanmıştı bunca altüst oluş?
Şu dar-ı dünyada en zor şey annesizlik...
Babalar, alınlarımıza yazılmış yalnızlıklardır.
Hepimiz, doğduğumuz andan itibaren ölüyoruz. Yaşamak, o yüzden bu kadar önemli.
Bazen bir şey insana o kadar acı verir ki yapamazsın, ne söz vermiş olursan ol.
Mucizeler, doğru olmalarını istediğimiz için hepimizin sıkıca sarıldığı hikâyelerden başka bir şey değildi.
İnsan aklı, bedeninden çok daha büyük acılar çekebilir.
İyilik yaşamaya devam edebilir. Kalplerinizi dinleyin.
Hiçbir iyi niyet cezasız kalmaz.