Kendinden ümidini kesme.
Sabahın seheri belki bir diriliş
İnce bir kıl üzerinde
Dönüşü olmayan bir gidiş.
Sular seller gibi ezberledim gölgeni
Korku asrını, yaftalanmış hakikati
Öle öle yaşayıp
Diri diri gömülenleri.
Bohçanda ne var kokuyor buram buram
Ruhun solmuş, uzat başını uyan
Hatırla gecenin karanlığını
İçimde bir yanık, asi bir duman.
Boynumda zincir elimde kilit
Başımın üstünde toprak üstüne toprak
Çiçekler günahlarıma şahit
Bilmem ne zaman gelecek vakit.
“SAHAF”