İnsanlar uğur əldə etdikdən sonra səninlə birlikdə qalib gəldikləri çətinlikləri unudurlar. Ehtiyacdan yaranan sədaqət, sədaqət deyil. İnsanların sizə olan ehtiyacları bitdikdə, onların sədaqəti də sona çatır. Çünki minnətdarlıq hissi daşıya bilməyəcək qədər ağır bir yükdür. Bir insana artıq ehtiyacınız olmadığı hal da ona dəyər vermək, ona sədaqət, qayğı göstərmək, dəyərini bilmək, ruhun və xarakterin nəcibliyinin ortaya çıxması deməkdir. Sadiqliyi sonradan heç kimə öyrətmək olmaz, o ya var, ya da yoxdur. Vəfasızlığın tüğyan etdiyi, maraqların, şəxsi mənafelərin, intriqaların və ən əsası, vəfasız insanlara dəyər verildiyi bu dövr də daha çox sədaqətdən danışmaq lazımdır. Ailəyə, qohumlara, dostlara, təbiətə, heyvanlara və hətta, əşyalara belə sədaqət var. Unutmayın, yaxşı bir xarakteri yaradan parçalardan biri də məhz sədaqətdir.
Sədaqət hər şeyin təməlidir. Cəlaləddin Ruminin dediyi kimi, "sevgi olmadan hörmət, hörmət olmadan isə sadəqət olmaz. Bunlar üç mərtəbəli bina kimidir, sədaqət olmasa, hamısı dağılar".
"Hüzünlü bir ocak sabahında, uğursuz haber Paris'e yayılalı on iki yıl oldu. Gri ve soğuk bir şafağın ilk ışıklarıyla, Vieille-Lanterne sokağında, Edgar Poe'nun kuzgunu gibi "never oh, never more" gaklayan tanıdık bir karganın uğursuzca sıçrayarak ilerlediği merdivenin basamaklarında, kanalizasyon mazgırının önünde, mahzen penceresinin parmaklıklarına asılı bir ceset bulunmuştu. Bu ceset, şaşkın, gözlerimiz yaşlı, Morgue'nin arka odasındaki yapışkan taşlar üzerinde teşhis etmeye gittiğimiz, ortaokuldaki çocukluk arkadaşımız, La Presse'de meslektaşımız, iyi ve özellikle de kötü günlerimizdeki sadık dostumuz Gérard de Nerval'in cesediydi. Ceset kadar soluktuk. Bu meşum görüşmenin sadece anısı bile hâlâ tenimizi ürpertiyor."