Senelerden beri hiç kimseye bir tek kelime bile söylemedim. Halbuki konuşmaya ne kadar muhtacım. Her şeyi içinde boğmaya mecbur olmak, diri diri mezara kapanmaktan başka nedir?
Sayfa 159
“Seni seviyorum. Deli gibi değil, gayet aklı başında olarak seviyorum.”
Sayfa 136
Ona söyleyecek ne kadar çok şeylerim vardı... Bunların, bütün ömrümce konuşsam bitmeyeceğini sanıyordum.
Sayfa 87
Okur Takip Önerileri
“Berlin’de yalnızsınız değil mi?” dedi
“Ne gibi?”
“Yani... Yalnız işte... Kimsesiz... Ruhen yalnız... Nasıl söyleyeyim... Öyle bir haliniz var ki...”
“Anlıyorum, anlıyorum. Tamamen yalnızım. Ama Berlin’de değil. Bütün dünyada yalnızım. Küçüklüğümden beri...”
“ Ben de yalnızım.” dedi. Bu sefer benim ellerimi kendi avuçlarının içine alarak: “Boğulacak kadar yalnızım.” diye devam etti. “Hasta bir köpek kadar yalnız...”
Sayfa 77
İnsanlar birbirlerini tanımanın ne kadar güç olduğunu bildikleri için bu zahmetli işe teşebbüs etmektense, körler gibi rastgele dolaşmayı ve ancak çarpıştıkça birbirlerinin mevcudiyetinden haberdar olmayı tercih ediyorlar.
Sayfa 32