Ben ebecilik oyununda en son seçilen çocuğum; ben espriyi anlamasa bile gülen kızım; ben varlığını reddettiğiniz, lime lime olmuş bir parçanızım, ben buyum, daima öyleydim.
Unutmuş gibisin
Cennette hüzün de ölür
Kalp yaraları da
Düşünmek biter
Beklemek son bulur
Seçimlerdeki hayret kaybolur
Cennette
Ne baba hastalanır
Ne anne ağlar
Ne de kardeş gider
Cennet de özlem de ölür
Sevdiklerimizi kaybetmek de
Ölüm bile
Cennette ölür.
Bütün dünya sana sırtını dönüp gitse bile ben burada bir yerde sana sarılmak için bekliyor olacağım. Daha iyi, daha güzel, daha farklı birisi olmana gerek yok. Sen orada öylece olduğun gibi güzelsin. Hayat seni incitecek gibi olacak bazen yalnız hissedeceksin. Fakat korkma ! Ben varım.
Ömrünün büyük bir bölümünde arkadaşlarını kızdıran şeyleri yapmaktan kolayca sakınabilen kişi şanslıdır, çünkü, böyle ters bir yol tutması gerekince, kimse can sıkıcı anıları canlandırıp yaptığı işi kötülemez.
..umarım babam da kendini benim onu suçladığım kadar çok suçluyordur. Suçunun ağırlığını sürekli üstünde hissetmesini, bu yüzden gözüne uyku girmemesini ve uyusa bile soğuk gecelerde kötü kâbuslardan kan ter içinde uyanmasını istiyorum. Hepsini hak ediyor.