Daha anlayamamıştı sonunda ölüm olan bir hayatta mutlu son olmasının mantığa aykırı olduğunu.Ölüm mutlu bir son olamazdı.Kimse için.Ama yine de insanlar,kendilerini kandırmak için hayatlarını dönemlere bölüyorlar ve ancak o dönemlere mutlu sonlar uydurabiliyorlardı.Oysa hayat,her bölümünde ayrı bir hikâyenin döndüğü neşeli bir dizi değil,sonunda herkesin öldüğü ve katilin bulunamadığı sıkıcı bir filmdi…
Yalnızlık moda olsun,renklerini ben seçeyim.
Türk,Almanya’da daha çok Türk’tür.
Okur Takip Önerileri
Artık rahata ihtiyacım var…
-Peki, ya ben?
-Sen erkeksin!
-Yani insan değil miyim?
Sayfa 253
Bir Türk’e Türkiye’de Türk olduğunu unutturan bu gizli ve galip ruha karşı,milli bir kin duydu.
Sayfa 126
“Ah şu bizim miskin ve mistik, üzerinde asırların yorgunluğunu taşıyan dünyadan habersiz keyif düşkünü Şark dünyamız.”
Sayfa 232
“Doğruymuş”diye mırıldandı.
“Ne doğruymuş efendim?”
“İyilikten kemlik doğduğu…”
Sayfa 182
Hepimiz sahtekâr olduğumuz için birbirimize tahammül ederiz.
Sayfa 115
Ağlamak esaretin en büyük hakkıdır,o hürriyete malikiz.
Nefes aldığını fark etmemektir rahat nefes almak.Bense aldığım her nefesin farkındaydım.
Sayfa 364
Öyleyse ana rahmine düştüğü andan itibaren ölmeye yazgılı olan hiç kimsenin çektiği acının anlamı yoktur.
Sayfa 304
Temiz kopyalar sıradan okuyuculara kalsın,aklı kalbinde olan okuyucu müsveddelere taliptir.Onlarda yıldırım çarpmasına uğrayan ruhun işaretleri vardır zira.
Sayfa 202
İyi birinin iyi birine en derin sırrını açmasının garipsenmediği zamanlardı…
Sayfa 80
Mutluluk,emsalsiz olduğunu sonradan anladığımız bir anın hatırasından başka bir şey değildir.
