Kara topraklara verdim kendimi…
Her şey bana engel oldu âlemde,
Bir coşkun nehirdim, yıktım bendimi.
Bir mahkûmu öldürmek yeterince büyük bir ceza sayılmaz, çünkü acı çekmiyor.
“Artık Tanrın yok mu?”
“Yok arkadaşım. Kesinlikle yok. Eğer Tanrı olsaydı, benim şu gözlerimle gördüklerimin olmasına hiçbir zaman izin vermezdi. Bırak, onların olsun Tanrı.”
Okur Takip Önerileri
Polis bir hırsızlık zanlısını vurdu. Kurşun kanun koruyucular kendilerini savunduğunda hep olduğu gibi şüphelinin sırtından girdi ve olay arşive kaldırıldı.
Şimdi artık karanlıkta yan yana yürüyorlardı. Anselmo yumuşak bir sesle konuşuyordu, zaman zaman da tırmanırken başını ona çeviriyordu: “Bir piskopos bile öldürmem ben. Ne türden olursa olsun, mal mülk sahibi birini de öldürmezdim. Bundan sonraki yaşamları boyunca onları, tıpkı bizim tarlalarda çalıştığımız gibi, tıpkı bizim dağlarda odun kestiğimiz gibi her gün çalıştırırdım. Böylece insanın ne yapmak için yaratılmış olduğunu anlarlardı. Bizim uyuduğumuz yerde uyumaları gerektiğini, bizler gibi yemeleri gerektiğini ama her şeyden önce de çalışmaları gerektiğini anlarlardı. Böylece öğrenirlerdi işte.”
“Ve seni yeniden köleleştirmek için yaşamlarını sürdürürlerdi.”
“Öldürmekle onlara hiçbir şey öğretemezsin” dedi Anselmo. “Köklerini kurutamazsın onların, çünkü daha büyük kinle tohumları daha da çoğalır. Hapishane bir işe yaramaz. Hapishane yalnızca nefret yaratır. Tüm düşmanlarımız bunu öğrenmelidir.
Ne zaman bir suçlu kurşunlarla taranarak yere düşse, toplum kendisini kovalayan hastalık karşısında bir rahatlama hissediyor.
Herkes çalıyor. Ben çalıyorum, benden de çalıyorlar.
Aşka zaafı olduğu için kocasını terk etmişti ve ceza olarak öldürmüştü.
Sorup durma çanların kimin için çaldığını; senin için çalıyor.
Yanılgı geleneği, en çok soyulanların hırsızlar olarak görülmesini emrediyor.
Ben belki herkesten daha çok yaşamaktan zevk duyabilirim. Hatta daha ileri giderek diyeceğim ki içersi benim kadar hayat dolu pek az insan vardır, fakat her şeyin fazlası gayri tabii neticeler verir. Ben o kadar çok, o kadar başka, o kadar mütenevvi yaşamak istiyorum ki, bu arzu beni diğer yaşayanlardan ayırarak hayatımı, beni canımdan bezdiren hadiselerle dolduruyor ve ben yaşamamayı istiyorum.