Hakan Gözübüyük
@Hakangzbyk
St. Petersburg evimiz, Dostoyevski babamız
Lütfen kanal, sayfa takibi için mesaj atmayınız.
Lisans - Marmara Üniversitesi
İstanbul
66 okur puanı
Ocak 2018 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Bir kitap okudu
253 syf.
·
Puan vermedi
Sekiz On Beş Vapuru
Sonbaharın sonları…
Karanlık erkenden çökmüştü İstanbul’a.
Kadıköy’den Beşiktaş’a giden iki aşıktık bir vapurda.
“Güzel kız dışarıda otursak mı?” dedi.
Soğuğa, rüzgara aldırış etmeden
Alt katta vapurun kenarına kurulduk.
İçeride, camın ardında bir genç vardı.
Zavallının şehir manzarasını bozarak hem de ona aldırış etmeden dolu dizgin yaşıyorduk aşkımızı.
Arada güzel kızın annesi arıyordu.
Hem onunla hem benimle gülüşüyordu.
Bir zaman sonra Kız Kulesi’nin önünden geçiverdik ve o anı zihnimize kazıyıverdik.
Kulenin ve şehrin ardında, tepede kocaman bir dolunay.
Büyük ve bembeyaz…
Üzerinde siyah siyah lekeler…
Gökyüzünde ise belli belirsiz bulutlar…
Karşıda, karanlık silüetteki evlerin sarı ışıkları…
Kulenin ihtişamı, karanlıkta köpürdeyen beyaz dalgalar ve sarılmalar…
21.11.21
Hakan Gözübüyük
İstanbul
Okur Takip Önerileri
Yavaş yavaş ölürler
Yavaş yavaş ölürler
Seyahat etmeyenler.
Yavaş yavaş ölürler
Okumayanlar, müzik dinlemeyenler,
Vicdanlarında hoşgörüyü barındıramayanlar.
Yavaş yavaş ölürler
Alışkanlıklarına esir olanlar,
Her gün aynı yolları yürüyenler,
Ufuklarını genişletmeyen ve değiştirmeyenler,
Elbiselerinin rengini değiştirme riskine bile
girmeyenler,
Bir yabancı ile konuşmayanlar.
Yavaş yavaş ölürler
Heyecanlardan kaçınanlar,
Tamir edilen kırık kalplerin gözlerindeki pırıltıyı
görmek istemekten kaçınanlar.
Yavaş yavaş ölürler
Aşkta veya işte bedbaht olup yön değiştirmeyenler,
Rüyalarını gerçekleştirmek için risk almayanlar,
Hayatlarında bir kez dahi mantıklı tavsiyelerin dışına
çıkmamış olanlar
Pablo Neruda
Bir Dağ Yıkılıyor
Bir şeyler yazmalı bu akşam.
Yalnızlığa, acılara, hüsranlara sitem etme vakti.
Bir nefes aralık yakaladım, hesaplaşsınlar benimle şimdi.
Nedir ki istedikleri benden?
Derdine sabretmek yetmezmiş gibi bir de çıkmazlarına çözüm aratmaları yok mu…
Umut etmezsen mutsuz olursun; umut edersen koşturur durursun.
Sanki koşturunca durağa otobüs gelecek?
Hep bir sonraki durağa ve bir sonrakine…
Sanırım bu maceranın sonuna kadar yalın ayak koşturup duracağım ben.
Ve o gelmeyecek…
Bu hikayede ne bir ödül ne de bir şanlı savaş, sessiz bir mücadele ve kırgın bir kalp var
10.10.2021-İstanbul
Hakan Gözübüyük
- İnsan, kendini aldatan bir erkeği nasıl sever? Ben, bunu anlamıyorum, dedim.
O, siyah dişleriyle acı acı sırıtarak:
- Siz, daha pek çocuksunuz, hemşireceğim. Bu acıları çekmemişsiniz, bilmiyorsunuz. Allah yine de bildirmesin, dedi.
- Ben bir kız biliyorum ki evleneceğine iki gün kala, nişanlısının kendisini başka bir kadınla aldattığını öğrendi, bu fena adamın yüzüğünü başına attı ve yabancı bir memlekete kaçtı.
- Sonradan pişman olmuştur o kız, hemşireceğim. Acırım ona. Yüreği hasretten göz göz olmuştur. Sen, kurşunla vurulanları hiç işitmedin mi, be hemşireceğim? Bazıları, vurulduklarının fakında bile olamazlar; üç beş adım koşarlar, kaçıp kurtuluyoruz sanırlar. Yara sıcakken acımaz, hemşireceğim. Hele bir kere soğumaya başlasın. Sen bak, seyret o kızcağız nasıl yanıp yakılacak?...
Başlangıçta Eru, Tek Olan, Elf dilinde Iluvatar derler adına, Ainur’u yarattı düşüncesinden ve Onun huzurunda ulu bir müzik icra ettiler. Iluvatar, Ainur’un şarkısını izlenir, görülür bir hayale çevirdi ve onlar da seyrine daldılar; karanlıkta parlayan bir ışık gibi; işte bu müzikle can verildi Dünya’ya…
Denizin kıyılarında Orta Dünya’daki yol arkadaşlığımız bitiyor. Barışla gideseniz! Ağlamayın, demeyeceğim; çünkü bütün gözyaşları kötü değildir.
Davullar deliler gibi gümbürdüyordu. Cesetlerin oluşturduğu tepeciklerin üzerinden korkunç bir suret belirdi: Bir atlı, uzun boylu, kukuletalı, kara bir pelerine bürünmüş. Yavaş yavaş, ölenlerin üzerine basarak, okları umursamadan ileri doğru sürdü atını. Durdu ve uzun, soluk kılıcını kaldırdı. Ve o tam bunu yaparken herkesin içine, hem şehri