Ozanım seni söyler, kopuzum seni çalar
Sen aşkların, güzellerin en özelisin
Sendedir bütün şifalar ve devalar
Sen ki bana dert değil devasın.
Hayat,
Nedir ki hayat
İnsanı ummana atan
İnsanı anlaşılmaz kılan
Beni tek anlayan
Bana tek benzer insanı
Benden uzağa atan hayat değil misin?
Ankara’nın sokakları hep sana çıkarmış
Kuğulu Park’ta alınan her nefeste sen varmışsın
Bestekâr’da atılan her adımda sen varmışsın
Ankara’da her şey senmişsin.
Ankara’da her şey senin için divane olmakmış.
Okur Takip Önerileri
Ankara’da her şey senmişsin.
Ankara’da her şey senin için divane olmakmış.
Gönül seninle bir ömür mutlu olmak ister.
En güzel sevgili.
Menzil'de sen varsın
Menzil bana uzak.
Sen sanıyorsun ki susunca aşk bitecek
Bu aşk her bittiğinde yeniden başlar
Dilim sükût eylese ne ki
Kalbim hep senin adını söyler
Her şeye rağmen kopamıyorum senden
Ah şimdi bu şehir, ben ve dertli kedi
Üçümüz birden dertlerimizi haykırıyoruz
Dudaklarımda bir söz
Ah ne büyük dert hem sana yakın, hem de sana uzak olmak.
Bir “münzevi” idim sayende oldum divane deli
Babanın tek kerimesi olan sen
Ansızın olmuşsun gönlüme tek zevce
Şimdi düşlerim senle başlıyor
Ve senle bitiyor düşlerim...
Badelerin en güzelini senin eşsiz ellerinden tattım
Zarif parmakların sundu meylerin en güzelini
Senin ellerinde bıraktım gönlümü
Zarif parmakların sardı gönül otağımı...
Karanlık bir gecede sokağın ortasında yürüyorum.
Bir ay, bir de yıldızlar ve ben varım.
Ay sessizce parıldıyor, yıldızlar gülümsüyor
Ben de seni düşünüyorum ve onlara seni anlatıyorum.
Kafka’nın biten aşklarını düşünüyorum
Ve en çok seni düşlüyorum.
Özlemin ağır basar ben her an seni düşlerim.
Bakışların kılıçtan daha keskin
Derin bakışların ilmek ilmek ruhumu işler
Gönül mülkünün her zerresinde sen varsın.
Gönlümün en güzel köşesindesin her gece
Yazdıklarım şiir değil hepsi senin destanın Elifce