Gerçekten sevdiğim pek az insan var, hele saygı duyduğum daha az insan var. Dünyayı tanıdıkça hoşnutsuzluğum daha da artıyor, her geçen gün insan karakterinin tutarsızlığına ve akıllı duygulu gibi görünenlere bile güvenilmeyeceğine olan inancım güçleniyor.
Acıyı ve yarım kalmışlığı iliklerime kadar hissettirdi bu kitap. Yer yer gözlerim buğulandığı için devam edemedim. Dünyada halihazırda bunları yaşayan insanların var olmasını, atalarımızın bunları yaşamış olmasını düşündükçe hem üzülüyor hem daha sıkı dert ediniyorsunuz bir şeyleri.. Hayatta bu acıları tekrar yaşamamak için bir şeyleri dert edebilmeliyiz belki.
Bizim DiyarSevinç Çokum · Ötüken Neşriyat · 1996157 okunma
Kilerinizi ambarınızı açın.Askerimiz içindir. Dokuduğunuz ördüğünüz her bir şey onlara ayrılmalıdır. Atınız arabanız esirgenmesin. Değirmende öğütülen un onlar içindir.
İnsan bir noktadan sonra, hiç kimsenin olmamışlığını, hasetliğini, kötülüğünü, aptallığını, şımarıklığını tolere etmekle uğraşmak istemiyor. Zamanı azalınca, hayatın bunlarla uğraşılmayacak kadar kısa olduğunu anlıyor ve diyor ki; herkes yerinde sağ olsun.
Pencere camları kırık, duvarlardan uzun uzun örümcek ağları sarkmakta. Örümcek ağları.. Camilerin nefesle ısınan havası, o donuk ışıklar, nakışlı kilimler, halılar yoktu. Secde eden el açıp dua eden yoktu.