benden önceki milyonlarca kadının
feda ettiği şeyler üzerinde duruyorum
düşünüyorum
acaba ne yapabilirim de
daha da yükseltirim bu dağı
benden sonraki kadınlar
görebilsin diye daha uzağı
topraktanım
ve toprağa döneceğim bir kez daha
kadim dostlardır ölüm ve yaşam
onlar arasında geçen bir sohbetim ben
gece yarısı muhabbetleriyim
kahkahaları ve gözyaşlarıyım
birbirlerine verdikleri bir armağansam
ne gerek var korkuya kapılmaya
zaten hiç bana ait olmadı bu dünya
ezelden beri onlarındı
dünyanın başına yıkıldığı zamanlarda
parçaları toplamak için
sorun değil yardım almak
her şey yolunda olduğunda
mutluluktan pay almak için varsak
o halde daha iyi olmalıyız
acıyı paylaşmakta
işte yaşamın reçetesi bu
dedi annem
aldı beni kollarına gözyaşlarım akarken
her yıl bahçene
ektiğin çiçekleri düşün
sana öğretecekler ki
insanlar da
çiçek açmak için
solmak
köklenmek
ve büyümek
zorunda
Yalnızken kendimi özgür hissediyorum,....
"kafası başka yerde" denilenlerden oluyorum. Kafamın başka yerde olmasına bayılıyorum, düşüncelerimin arasındaki yollara sapmayı, zihnimdeki çılgınlıkları özgür bırakmayı çok seviyorum.