İclall
@Iclallgencc
Her şeyi düzeltmeye kalkışmanın yok ettiği
16 okur puanı
Nisan 2020 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Hiç bir sorumluluğun olmadığını düşünüyorsan birilerinin hayatına tanık olma sorumluluğunu düşün. Evet bu bir sorumluluktur. Geleceğin varolan nitelikli görünür insanlarının oluşturduğu toplum için bu bir sorumluluktur.
Hakkaniyet sadece sonucu değil, süreci ve bağlamı da hesaba katmayı gerektirir.
Bir kişinin psikolojik ve sosyal olarak var olabilmesi; bir insanın, insan olarak toplum içinde yaşamına devam edebilmesi için, tanıklığa ihtiyacı vardır.
Okur Takip Önerileri
Öğretmen olmak, öğretmenlik yapmayı aşmak demektir. Çünkü öğretmen olmak, öğretmenin, belirlenmiş görevlerin ötesine geçip hissederek, yaşayarak, kendisini adayarak, öğrencisiyle bütünleşerek var olmasıdır. Öğretmen olmak, öğretmenle öğrencinin birbirlerine hoşça bakabildikleri, öğretmenin öğrencide, öğrencinin öğretmende dirildiği, güçlü ve sahici bir aidiyettir
Yalnızca Ti-bi, yani arı, kullanabileceğinden daha fazlasını depolar... Bu yüzden ayı tarafından soyulur. Rakun ve Çerokiler tarafından da... Paylarından fazlasını depolayan ve kendilerini besleyen insanlar için de bu böyledir. Ellerindekini kaptırırlar. Bu konuda savaşlar olur... Uzun konuşmalar yaparak paylarından fazlasını ellerinde tutmaya çalışırlar. Bir bayrağın onlara bunu yapma hakkını verdiğini söylerler... Erkekler, sözler ve bıçaklar yüzünden ölürler ama Gidişat'ın kurallarını değiştiremezler."
Bir şey yitirdiğin zaman yorulmak iyi gelir
Bütün halkı müslüman olan bir dünya değil, hakların ve hürriyetlerin bekçiliğini müslümanların yaptığı bir dünya
Özleyiş
Uzaklaştırma yakınlaştırma içindir. Ayrılık buluşmaya doğrudur. Yitirme bulma arzusunu uyandırır. Gurbette söylenir sıla şarkısı.
Hakikatin bile bayatına tahamül edilemez. Hakikat sürekli olarak kendini yeniler. İnsan bu yenilenmeyi doğru yoldan yapmazsa yaratılış onu zıt yoldan yapar. Tırmandığını unuttunsa öyle duracağına düş ve yeniden tırman; durmaktan daha iyi bu. Ot gibi varolacağına öl ve yeniden diril.
cenneti bulmak için yitirmek gerekiyordu.
Okulun gölgesinde yaşayan çocuğa emanet ettiğim ruhumu aydınlığa asıp uzaklaşıyorum. Kollarımdan çekiştirildiğim biçare güneşli zamanları da bahçemizdeki nar ve şeftali ağacının arasındaki düşsel mezarlığa gömüyorum. Saklamanın israftan öte olmadığı bu asırda tüm yılgın ve eskimiş anıları yokluğa -belki de- dirilişe yatırıyorum.
Düşmemiş medeniyet var mı? Olsaydı ne değeri olurdu? Önemli olan bir medeniyetin düşmeyişi değil, düşmeyi dirilmesiz ölüme dönüşmeden doğrulmasını bilmesidir.
Danyar'ı dinlerken yere kapanarak toprağımızı onu çok seven bir evlat gibi öpmek istiyordum.
