Azərbaycan ədəbiyyatının qadın obrazları, fikrimcə, yüksək koloritli və orjinaldırlar (ən azından bayağılaşmış və klişe halına gəlmiş rus ədəbiyyatı qadınlarından). İstər C. Cabbarlının "Almaz"ı, "Sevil"i istər də İ. Əfəndiyevin Səriyyəsi. Baxmayaraq ki, bu əsərə Mərkəzi Komitə tərəfindən Səriyyənin "əxlaq qaydalarını pozduğu" üçün qadağa qoyulub zamanında, baş qəhrəmanın cəsarətlə, riyakarlıq etmədən verdiyi qərarlar və düşüncələrinə dilə gətirməsi, ümumiyyətlə, bunu bacarması (ola bilər ki, bir az yöndəmsiz tərzdə) diqqətə layiq məqam və keyfiyyətdir, nəinki 1 qadında, bütün insanlarda olması lazım olan 1 nüans. Bəlkə də (əslində, çox güman), Səriyyənin Adildən tədricən soyuyub üz döndərməsinə səbəb olan da onda məhz bu xarakterin olmaması idi. Sözdə 1 cür, əməldə başqa cür. Bəli, Səriyyə haqlı idi: "Nə üçün biz insanlar bu həyatdan 1 şey qoparmaq üçün bu cür ikiüzlülük edirik? Yalançı bayağı sözlər danışırıq... Yalandan gülümsəyərik... Yalandan tərifləyirik... Doğrudanmı, bunlarsız mümkün deyil?.." ...Saxtakarlığı, rəzilliyi, ikiüzlülüyü sillələmək lazımdır. Çünki bunlar təbiətin ahənginə ziddir".
Mexaniki Portağal
ALEKS: ... Əsas olan seçimdir.
NAZİR: Mən sənin üçün seçərəm, bu mənim imtiyazımdır.
ALEKS: Mən özüm üçün seçərəm, bu mənə məxsusdur.
NAZİR: Sən səhv seçəcəksən.
ALEKS: Səhvin nə olduğunu kim bilir? Təkcə Boqun sirri var.
NAZİR: Qocanı deyirsən? O ölüb. Onu bayıra atdım.
ALEKS: Ona görə belə soyuqdur...
"God remains dead. And we have killed him". (Nietzsche)
