“Hızın derecesi unutmanın yoğunluğuyla doğru orantılıdır.”
Birdenbire,insanın ancak içindeki düşmanlarının saldırısına uğrayabileceği gerçeği zihnimde bir ışık yaktı.Yalan söyleyenlerin,olmadıkları bir şeyi taslayanların ve başkalarını kandıranların; günahkar,kafası karışık ve şüpheci olanların,korkanların çıkış noktası yoktu.Bunlar,hırsızlara kapıyı açan kişiyle aynı korkuları yaşıyordu...
Kendi Tanrını sev.Kendi dışında başka bir Tanrın olmayacak...Tüm ve her şeyin tek mimarı,yaratıcısı,efendisi ve patronu sensin.Bütün bunları sen yansıtıyorsun,bunların hepsi “sensin”.Bu kadar gerçek ve somut bir Tanrı’nın nefesine bir daha hiç bu kadar yakın omayacaksın...
Okur Takip Önerileri
Haritasız ve dümensiz kalmış, gideceği limanı olmayan bir gemiydi. Kendini akıntıya bırakıp sürüklenmek, en azından hareket etmek, hayatta kalmak demekti ki içini acıtan da zaten buydu; yaşamak.
Hepimizinki günübirlik hayatlar; hatırlayanın, hatırlanandan farkı yok. Hepsi geçici. Hem anılar, hem de onların nesnesi. Her şeyi unutmuş olacağın günler kapıda, her şeyin seni unutacağı günler yakın. Bil ki çok geçmeden hiç kimse ve hiçbir yerde olacaksın.” (Marcus Aurelius)
Özgür değilsin, senin bağlı bulunduğun ip, öbür insanlarınkinden daha uzun, hepsi bu kadar.”
Şimdilik başka bir şey söyleyemem.Kendi kendime sıkı bir sansür uygulamaktayım...Sevgiler Baban...
Unutabilme yeteneği akıl sağlığı anlamına gelir. Aralıksız anımsamak ise saplantı, delilik anlamına gelir.
Olagan gorunum altinda yatan gizli ustunluk...
O kadar dogru bir soz ki, cesaretle soylenmesine gerek yok...
O kadar dokunakli bir olay ki, guzel olmasina gerek yok...
O kadar gercek ki, sahici olmasina gerek yok...
Bilgiden cok anlayis...
İfade dolu bir sessizlik...
Kendini kanitlama geregi duymayan Alcakgonulluluk...
Zarif bir basitlik...
Buyuk bir ruhsal rahatlik ama pasiflik degil...
Hakimiyet pesinde olmayan otorite...
Elde edilemeyen ancak kesfedilen...
Bilgilerden gecip basitlige varmis...
Mutluluk ve zevkten kendilerinden geçmişçesine dans ediyorlardı sokaklarda, bense ilgimi çeken insanlar söz konusu olduğunda hep yaptığım gibi peşlerinden sürükleniyordum, çünkü benim için yalnız çılgın insanlar önemlidir, yaşamak için çıldıranlar, konuşmak için çıldıranlar, kurtarılmak için çıldıranlar, aynı anda her şeyi birden arzulayanlar, hiç esnemeyen, beylik laflar etmeyen, yıldızların arasında örümcekler çizerek patlayan ve en ortalarındaki mavi ışığı görenlere, 'vay canına!' dedirten o muhteşem sarı patlayıcılar gibi yanan, yanan, yanan insanlar.
"Simdi" , diyor kursuni dudaklar, " Az once yaptigin gibi bana butun hikayeni anlatacaksin. Hepsini yazacaksin. Bana hikayeni tekrar tekrar anlatacaksin. Bana butun gece yurek parcalayici boktan hikayeni anlat." Bu kralice Brandy kemikli uzun parmagini bana dogru uzatiyor.
"Anlattigin seyin" diyor Brandy, "Sadece bir hikaye oldugunu anlayacaksin. ve ayni seyleri bir daha yasamayacagini. anlattigin hikayenin sadece kelimelerden ibaret oldugunun farkina vardiginda, gecmisini bir kagit gibi burusturup cope atabildiginde," diyor Brandy, "İste o zaman kim olacagina karar verecegiz"
AyrıntıKitabı okudu
