Hemen hemen beş yıldır her sabah bir
yere doğru yola çıktım veya bir yere vardım. Sabahları peron merdivenlerini çıkıp indim, öğleden sonraları inip çıktım , taksilere el ettim, elbisemin cebinde para aradım, bayiden akşam gazetelerini aldım ve bilinçaltimın bir köşesinde bu otomatikleşmenin içime işlemiş olan
kaygısızlığını duydum