Yaşadığımız bu kahrolası çağda, mutluluk dolu bir güne uyanacağımız ne malum?
Nöbetçilerden birisi uçurtmaya nişan aldı. Ateş etti. Vuramadı. O zaman ben ağlamaya başladım.
''Vurmayın uçurtmayı, ne olur vurmayın!'' diye bağırmışım.
Müdür daha bile çok kızdı.
''Vurun diyorum!'' diye kükredi.
Öbür nöbetçi de ateş etmek istedi ama galiba onun silahı çok ıslanmıştı. Ateş almadı.
Müdür öfkesinden yerinde zıplamaya başladı. Tıpkı beyaz saçlı amca gibi. O amca da kitaba kızmıştı böyle. O amca kitaptan korkmuştu; müdür de uçurtmadan korktu galiba.
Uçurtmanın müdüre ne zararı olur İnci? Müdür neden ille de onu vurmak istiyor?
Okur Takip Önerileri
Kuşlar tutsak yaşayamazlarmış. Ya çocuklar, İnci? Onlar tutsak yaşayabilirler mi?
Belki de yalnızca benim anlayamadığım mektuplar geçiyordur demir kapıları...
Dünyanın en medeni milletlerinden biri olan Almanların 1933 ve 1938'de meydanlarda yığınlar halinde kitap yakmaları, kitap yakmanın muasır medeniyet seviyesine varmak için ne kadar önem taşıdığını gösteriyor.
Almanların zararlı kitaplardan sonra zararlı insanları da yakmış olmaları ne kadar isabetli! Büyüklerimin bana göstereceği zararlı kitapları ve zararlı insanları yakabilmek için bir an önce büyümeye can atıyorum.
Hep çocuklara mı düşer annelere anlayış göstermek, İnci?
Sen Filiz'i tanımazsın. Sizin koğuşa yeni geldi. Kitap okuduğu için getirmişler. Hani kitap okumak güzeldi? Ben buradan çıkınca kitap okursam beni yine geri getirirler mi? Ben de o zaman kitap okumam. Sen artık hiç kitap okumuyor musun? Bazen seni çok özlüyorum. Keşke kitap okusa da geri gelse diyorum. Ama o zaman annen üzülür. Sen yine de okuma istersen. Belki ben senin yanına gelirim.