Acı, beynimdeydi. Acı dudaklarımda, acı parmak uçlarımdaydı, acı kalbimde, midemdeydi. Vücudumun her bir zerresine yayılmıştı... Acıyı hissediyordum tüm benliğimde.
“Çevresindekiler onu anlamıyorlar, anlamak istemiyorlar ve dünyadaki her şeyin olağan akışında olduğunu sanıyorlardı. İşte bu İvan İlyiç’i her şeyden daha çok yıkıyordu.”