Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol

Esra

Dünya, uçsuz bucaksız kozmik arenada çok küçük bir sahne. Bütün o generallerin ve imparatorların, bir noktanın bir kesiminin geçici hakimleri olabilsinler diye, şan ve zafer içinde döktükleri kandan nehirleri düşünün. Bir pikselin bir köşesinde yaşayanların, başka bir köşede yaşayan ve kendilerinden pek ayırt edilemeyen kişilere yaptığı, bitmek bilmez gaddarlıkları, aralarındaki yanlış anlayışların ne kadar çok, birbirlerinini katletmeye ne kadar istekli, nefretlerinin ne kadar müthiş olduğunu düşünün.
Sayfa 27 - Ayrıntı bilim yayınları
Reklam
232 syf.
10/10 puan verdi
SPOİLER içerebilir. Tatar çölü.. Ne desem bilemiyorum aslında, başkahraman Drogo'yu anlamaya çalışıyorum. O sıkıcı ve asla savaşa katılmayacağı düşünülen o ıssız Bastiani kalesi'nde niye kaldı? Evet, ilk başta kısa süreli dayanıp eve gidebileceğini düşündü, sonra o rahatlık, hiçbir şey yapmamak, aynı zamanda hiçbir şeyle uğraşmak zorunda olmamak onda farklı bir konfor alanı oluşturdu belki. Zaman ilerledikçe şehir ile bağlantısı tamamen koptu, yabancılaştı şehre. Aslında bu durum uzun yıllar hapiste kalan insanlarda da oluyor gibi. Kim bilir, bazen biz kendi hapishanelerimizde böyle hayatlar sürüyoruz, risk almıyoruz, hep o umut ışığıyla bir şeylerin değişebileceğine inanıyor, ama hiçbir şey yapmıyoruz. Sonra bakıyoruz ki yıllar geçmiş hiçbir şey yapmadan. Sonra hayata atılma cesaretimiz kırılıyor, iyi-kötü de olsa bir konfor alanı oluşturmuş oluyoruz. Ben bu kitaptan şunu anladım aslında, bir şeylerin olmasını bekleyerek hayatımı idame ettirdiğimde aslında hiçbir şey yapmamış olarak yaşlanacağım. Ha bir de kitaptaki o "gencim, daha çoook zamanım var önümde, kafam rahat" hissiyatı çok güzel verilmiş. Hüzünlü bir kitaptı benim için.
Tatar Çölü
Tatar ÇölüDino Buzzati · İletişim Yayınevi · 201813,2bin okunma

Okur Takip Önerileri

Tümünü Gör
Drogo, insanların her zaman birbirlerinden uzakta olduklarını fark etti, birisi acı çektiğinde, acısı sadece kendisine ait oluyor, hiç kimse o acıyı birazcık olsun dindiremiyordu; bir insan acı çektiğinde, duydukları sevgi ne denli büyük olursa olsun, diğerlerinin bu yüzden acı çekmediklerini ve yaşamdaki yalnızlığı işte bu durumun oluşturduğunu fark etti.
Sayfa 193
Yavaş yavaş güveni azalıyordu. İnsanın, tek başına olduğu ve hiç kimseyle konuşamadığı zaman bir şeye inanması çok zordur.
Sayfa 193
Reklam
... İçinde acı bir izlenim, âdeta eski sevginin azalmış olduğuna, ikisi arasında zaman ve uzaklığın yavaş yavaş ayırıcı bir ağ ördüğüne ilişkin bir duygu vardı...
Sayfa 152
Bilim veya din değil, hem bilim hem din -İslam budur.
Sayfa 357
Pascal: "Güçsüz adalet acizdir. Adaletsiz güç şiddettir."
Sayfa 349
322 öğeden 16 ile 30 arasındakiler gösteriliyor.