“Yatağımın karşısında bir pencere var. Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. İşte sonunda anlamsız biri oldum. İşte sonum geldi. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.”
“İnsan hayatını işler değil sözler yönlendirir. Bir şey yapma ya da yapmama imkanından ziyade farklı meseleler üzerine aralarında belirledikleri kelimelerle konuşmayı severler.”