İnsanlar şehir gibiydi. Bazı kötü yönleri var diye bütün şehirden nefret etmezdiniz. Sevmediğiniz yanları, birkaç tane tehlikeli ara sokağı ve mahallesi olabilirdi ama bir şehri yaşanır kılan şey iyi yönleriydi.
Bir kitap okudu
Okur Takip Önerileri
Hikmetini ve içyüzünü öğrenmek istediğim şey, Ben'di. Kurtulmak, alt etmek istediğim şey, Ben'di. Ama alt edemedim, sadece yanılttım, sadece kaçtım ondan, sadece saklanıp gizlendim. Doğrusu, dünyada benim bu Ben'im kadar, bu yaşıyor olduğum, başkaları gibi ve başkalarından ayrı biri olduğum, Siddhartha olduğum bilmecesi kadar kafamı başka hiçbir şey kurcalamadı. Ve dünyada kendim kadar, Siddhartha kadar az bildiğim başka hiçbir şey yok!
Bu fotoğrafları, bu anları, bu saatleri unutmayın. Küfrün karanlığına dalıp, boğulup sabaha karşı bir kenara sızıp kalan aydınlara karşı o azınlık Müslümanların bugün caddeleri gür bir sedayla inlettiği sokaklar bu anlar..
Bu nasip herkese ikram edilmiyor, zahiri fakir olsa da gönlü gâni olan o mertebeye eriyor.
Şehadetiniz mübarek olsun🇹🇷
İnsana değer vermeyi bilirsek, mutluluk kelebeği sessizce omuzlarımıza konuverecek.
Bugün yaşadığımız ülkenin kimi insanları birbirine sağır gibi duruyor, her toplumsal kesim kendine göre bir 'öteki' tanımlıyorsa, müsamahanın toprağına yabancılaşmışız demektir.
''İman" demişti Tagore "öyle bir kuştur ki ışığı hisseder ve şafak ağarmamışken bile ötmeye devam eder." Güzelliğin bize kendisini açtığı anlarda bu dünyalı olmadığımızı, buraya bir yerlerden geldiğimizi ve bir gün asıl yurdumuza döneceğimizi fark ederiz.