Çok ağlamıştı, artık gözyaşları da kurumuştu. Hiçbir şeyden korkmuyordu, dünya üzerine yıkılsa, ona vız gelirdi.
Yitirecek neyi kalmıştı ki? Neden korkacaktı? Istırap uçurumunun dibine kadar inmemiş miydi?
Mumunu üfledi, aydınlık kendisini rahatsız ediyordu, sanki birisi onu gözetliyordu.
Ne yazık ki kovmak istediği kendi vicdanı idi. Vicdanı daha doğrusu Tanrı...