İnancımı yitirdiğimde gök yeniden aydınlanıyor, her şeyin mümkün olduğunu düşündüğümde, ufuk feci bir fırtına gelecekmiş gibi korunuyordu. Işıktan kurşun ağırlığına, kurşun ağırlığından ışığa gidip geliyordum. Tam bir dengesizlik içindeydim, ya da belki de asıl denge buydu.
Okur Takip Önerileri
Benim terk ettiğim, diğer insanların ise yollarına hala devam ettikleri o dingin tek düze hayatı ancak uzaktan ve bir uçurumun yarıklarının arasından görebiliyorum.
İnsanoğlunun kendi postunu örtmek için düşünüp bulduğu her türden posta, kedi, kunduz, tilki, ayı... demeden, içi pamuklu mu, yönlü mü bakmadan "Bu benim paltom" deyip el koyuyordu
Sayfa 175Kitabı okudu
