…bekleyiş beklenen şey için biriktirme vazifesi görür, onu katılaştırıp taşlaştırır ve derken yıllarımızı bir işaret gelsin diye beklemekle heba ettiğimizi kabullenmeye yanaşmayız, nihayet o işaret geldiğindeyse artık bizi ayartmayan ya da güvensizlik duyduğumuz, gecikmiş çağrısına karşılık vermekte sonsuz bir atalet hissederiz.
İnsan bir türlü belirmeyen fırsatın beklentisiyle yaşamaya alışır, derinlerde sakin, korunaklı ve edilgendir, derinlerde onun geleceğine dair inançsızlık vardır.
Okur Takip Önerileri
Cumhuriyet'i biz kurduk
onu yükseltecek ve yaşatacak sizsiniz
Gazi Mustafa Kemal Atatürk ve silah arkadaşlarını rahmetle anıyoruz. Cumhuriyetimizin 100. yılını kutluyoruz. Mutluyuz ve umutluyuz🇹🇷
“şimdi acının ne olduğunu gerçekten biliyordum. acı, ayağını bir cam parçasıyla kesmek ve eczanede dikiş attırmak değildi. acı, insanın birlikte ölmesi gereken, kollarda en ufak güç bırakmayan, yastıkta kafayı bir yandan öbür yana çevirme cesaretini bile yok eden şeydi.”
bütün bu karanlığın içinde bir ses, bir umut ışığı aramak aptallık mıdır bilmiyorum, bir işaret beklemek asıl aptallıktır belki de. Yüreğimin ortasında koskoca bir ateş, harlanıyor durmadan. Hiçbir an dinmiyor, uyutmuyor, yedirmiyor, yaşatmıyor da. çürümüş bir bedenim sadece.
Yaşamak, bir başkası olmaktır. Ve insan bugün, dün hissettiği gibi hissediyorsa, hissetmek olanaksızdır: Dün hissedileni bugün de hissetmek, hissetmek değil, dün hissedilmiş olanı bugün anımsamaktır yalnızca, artık yok olmuş olan dünkü hayatın canlı cesedi olmaktır.
Görmek, uzakta olmaktır. Açıkça görmek, durmaktır. Tahlil etmek, yabancılaşmaktır.
Bir tabloda hayranlıkla seyrettiği manzaraların içine girince, genellikle hiç rahat edemez insan.
Bilinçaltında hüzünlüyüm. Bu satırları yazmamın, daha doğrusu karalamamın nedeni bunlardan bahsetmek değil, hatta herhangi bir şey söylemek de değil; tek amaç, dikkatsizliğimi meşgul etmek.
Sadece acı bizi büyütür, acının göğsünde bekleyen sıkıntı, tıpkı eski kahramanların torunları gibi bir simgeye benzer.