Sabahattin Ali sayıca az fakat etki alanı geniş olan romanları ve hikayelerinin yanında aynı zamanda iyi bir şairdi, hepimizin az çok ünlenen şarkı sözlerinden bildiğimiz gibi. E madem şarkıların sözleri bu kadar hoş geliyor kulağa demek ki bu beyefendi şiiri de gayet tabii iyi yazıyormuş diyerek aldığım bir kitap oldu- bir de şiir edebiyatına girmenin artık zamanı gelmişti. Birçok şiirini beğendim ama ben sanırım aciz bir insan olarak acizliğim ve kirli zihniyetim yüzüme vuruldukça dünyaya getirildiğim varlığı kabullenme yolunda adımlarımı atıyorum. Sabahattin Ali'nin de en çok insan olmakla alâkalı geçirdiği krizler - tahminimce- sonucu yazdığı şiirlerden etkilendim, bir vurulup bir daha ve bir daha okudum, hatta kitap bittikten sonra tekrar bir dönüp baktım. Örnek olması adına en beğendiğim şiir olan Rüzgar şiirinden dört mısrayı buraya bırakmak isterim, kim bilir belki birilerinin de ne kadar aşağılık olduğunu öğrenmeye olan ihtiyacı canlıdır hâlâ.
"Benim kafam acayip bir dimağ taşıyor,
Her dakika insanlardan uzaklaşıyor.
Zaman zaman mağlup olsam bile etime,
İnsan olmak dokunuyor haysiyetime."
