Hayatta kalıplar var. Ritimler...
Bir hayatta kendimizi köşeye kısılmış hissettiğimizde, hüznün, trajedinin, başarısızlığın ya da korkunun tek bir varoluşun ürünü olduğunu düşünmek çok kolay. Yalnızca yaşamanın değil belli bir şekilde yaşamanın sonucu olduğunu düşünmek. Demek istediğim acıya karşı bağışıklık kazanmamızı sağlayacak bir yaşam tarzı olmadığını anlasak her şey çok daha kolay olurdu. Mutluluğun doğasında acının da olduğunu biri olmadan öbürünün de olamayacağını tabiki farklı düzeylerde ve miktarlarda ama hiçbir hayatta sonsuza kadar saf bir mutluluk içinde olamayız. Öyle bir hayat olabileceğini düşünmek ancak yaşadığımız hayattaki mutsuzluğumuzu büyütmeye yarar.
Okur Takip Önerileri
Gökyüzü kararır. Mavi siyaha döner. Yıldızlar yine de kafa tutar. Parlar senin için.
Belki de cidden yaşamak istediğin bir hayat var.
"İstemek" dedi ölçülü bir sesle, ilginç bir sözcüktür. Yoksunluğu anlatır. Bazen o boşluğu başka bir şeyle doldururuz ve ilk baştaki istek bütünüyle kaybolur. Belki de senin sorunun istemek değil, yoksun olmak.
"Umutsuzluğu Nora'yı içten içe çürüten bir hastalık gibiydi. Zihni sürekli kusma halindeydi. "
Sayfa 11 - DomingoKitabı okuyacak
OlympedeGouges tekrar paylaştı.
Çoktandır kafamı kurcalayan bir şey var. Niçin insanlar birbirine karşı açık yürekli davranmıyorlar? Neden en iyi insan bile karşısındakinden bir şeyler gizliyor, bütün düşündüklerini söylemiyor? Sözlerimizin yabana atılmadığını bildiğimiz zamanlar bile neden içimizden geçenleri olduğu gibi söylemiyoruz?
Nedense herkes olduğundan sert görünmek istiyor.
Duygularını hemen açığa vurursa altta kalacakmış, küçük düşürülecekmiş gibi bir korkuya kapılıyor.
OlympedeGouges tekrar paylaştı.
Fazlasıyla özgürleştirici bir histi kendinden bile tek bir beklentisi olmadan var olabilmek.
Sayfa 72Kitabı okudu
OlympedeGouges tekrar paylaştı.
... Ona ceketimi verme önerimi reddetti. Belki de onun dünyasında mevsim yazdı.
