Bana öyle geliyordu ki, hiç öğrenmemiş
olduğum, ama yine de çok iyi bildiğim bir şeyi, yani yaşamayı unutuyordum.
Benim yanımda uçmak için can atan bir kedi yavrusu gibi takıldı bir süre, uçabilmek için gereken arzu ve iyi niyete de sahipti aslında.Ama, kanatları yoktu.
Bu yaşamak değil, uzun ölüm.
Okur Takip Önerileri
Bir şeyler yapıyorum, yürüyorum, konuşuyorum, yemek yiyorum yani her zaman yaptığım işleri sürdürüyorum ama nasıl anlatsam, bir boşluk duygusu içinde. Sanki içimde derin bir hiçlik var.
Ruhsal durumum kendisini bana şu şekilde açığa vuruyordu: Hayatım, birisinin bana yaptığı aptalca ve sinir bozucu bir şaka.
Bir eylül ayının pazar günüydü. Ben o gün defalarca yıkılmıştım.
Beni bir zamanlar avutan o balı yalamaya çalışıyordum, ama o bal bana artık bir tat vermiyordu ve o siyah-beyaz, gece-gündüz fareleri benim tutunduğum dalı kemirmeye devam ediyorlardı.
Hayaller kurmakla meşguldüm. Tuhaftı, bu hayaller geleceğe yönelik değildi. Geçmişi onarmaya çalışıyorlardı..."
" Çok zaman kaybettim. Çok zaman ve biraz ümit. Yaşamak bu galiba. İnsanları eskisi kadar sevmemek. İnsanları ve eşyayı. Galiba ölmek de bu.."
Günlerdir yoksun .Öfkeni bile özledim. Nasıl bir uzaklıktan geleceksin bilemiyorum.Ayrılıktan medet umar oldum.
