Sabitlenmiş gönderi
Kendimi dallarin çatallandığı noktada otururken görüyordum, incirlerden hangisini seçeceğime bir türlü karar veremediğim için açlıktan ölüyordum. İncirlerin hepsini ayrı ayrı istiyordum ama birini seçmek ötekilerin hepsini kaybetmek demekti ve ben orada karar veremeden otururken incirler buruşup kararıyor, birer birer toprağa, ayaklarımın dibine düşüyorlardı.
Sayfa 84Kitabı okudu
256 syf.
9/10 puan verdi
"Bir erkeğin egemenliği altında olmanın düşüncesinden bile nefret ediyorum."
Sayfa 231Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Adam yanımda olduğu sürece müthiş tedirgindi, benim iyiden iyiye keçileri kaçırdığıma hükmettiğinin farkındaydım, çünkü ona cehenneme inanmadığımı ve benim gibi ölümden sonra yaşama inanmayanların öldükten sonraki cehennemi kaçıracakları için ölmeden önce cehennemde yaşamak zorunda olduklarını ve kim neye inanıyorsa öldüğü zaman başına onun geleceğini söylemiştim.
Sayfa 212Kitabı okudu
Nerede olursam olayım hep aynı sırça fanusun içinde kendi ekşimiş havamda bunalıyor olacaktım.
Sayfa 194Kitabı okudu
Durumun ne kadar umutsuzsa, seni o kadar uzağa saklamaya çalışırlar.
Sayfa 169Kitabı okudu
Ömrümde ilk kez kendimi korkunç yetersiz hissettim. İşin kötüsü, oldum olası hep yetersizdim, yalnızca bunu şimdiye dek hiç fark etmemiştim.
Sayfa 83Kitabı okudu
İki kişinin birbirine gitgide daha fazla kapılışını seyretmekte moral bozan bir şeyler vardı, özellikle odadaki tek fazla insandan.
Paris'i, kentten uzaklaşan bir trenin yük vagonundan seyretmeye benziyordu bu; hani kent her saniye küçülür ama insan gerçekte kendisinin küçüldükçe küçüldüğünü, yalnızlaştıkça yalnızlaştığını, bütün o ışıklardan ve o coşkundan saatte bir milyon kilometre hızla uzaklaştığını hisseder ya, onun gibi bir şey işte.
Sayfa 23Kitabı okudu
472 syf.
7/10 puan verdi
İnsan ölümün eşiğinde bile olsa unutulmadığı için seviniyor. Unutulmak çünkü ölümün provası, hatta bin beteri. Düşün. Bir bedenin var yeryüzünde ruhunun eşlik ettiği, yaşıyorsun ama hatırlayanın yok. Oysa ölmüşsen yoksun, umurunda mı artık kim anıyor adını, kim anmıyor.
Sayfa 445Kitabı okudu
Belki de rahatlar, dedi. "Birinin ölümünü beklemek ölmesinden daha zor."
Sayfa 254Kitabı okudu
Has aşk bu muydu, sevdiğine kendi ölümünün acısını yaşatmamak .
Sayfa 251Kitabı okudu
Hayatımız dökülüyordu. Dökülen hayatımız, karşımda duran aynanın çerçevesine benziyordu. Hayatımız alçıdan yapılmış, üstüne altın yaldız sürülmüştü. Altın döküldükçe aslımız meydana çıkıyordu.
Sayfa 89Kitabı okudu
Mağdur olmak cesur olmaktan daha kolaydı. İnsan cesareti seçemezse kurban olmayı kendiliğinden seçmiş oluyordu. İnsan mağdur olmanın suçsuz olmak anlamına geldiğini sanıyordu.
Sayfa 46Kitabı okudu
Delirmemek için ilaç alıyordum. Delirmekten kastım, aklımın başımda olmayışı değildi. Aksine, aklım fazlasıyla başımda olduğu için delirmekten korkuyordum.
Sayfa 22Kitabı okudu