Ölüme karşı yaşamın şansı o kadar zayıf ki...
İnsanlığı, inceliği biraz bilseydiniz,
Beni böyle kırmaz, incitmezdiniz.
Sayfa 49Kitabı okudu
Yalnızlığımın annesi
İnsan ölünce yalnız kendisi ölmüyor
Ne diyordu Metin abi
Yani benim gözlerimin bunca yıl gördükleri
Bir gün benimle birlikte
Yok olup gidecekler, öyle mi?
Sayfa 49Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
“Ben gittim harf harf dağıldım / Sen tamamladın cümlemi.”
Sayfa 27Kitabı okudu
Hangi acıyla yaprak dökersek dökelim
İnsan kendini seveceği bir dünya buluyor...
Sayfa 37Kitabı okudu
Seni aldım bu sunturlu yere getirdim
Sayısız penceren vardı bir bir kapattım
Bana dönesin diye bir bir kapattım
Şimdi otobüs gelir biner gideriz
Dönmeyeceğimiz bir yer beğen başka türlüsü güç
Bir ellerin bir ellerim yeter belleyelim yetsin
Seni aldım bana ayırdım durma kendini hatırlat
Durma kendini hatırlat
Durma göğe bakalım.
Sayfa 27Kitabı okudu
“İyilikle gülümseyebilen insanlar vardı hala.”
“Onca kalabalığa rağmen, bu nasıl bir yalnızlık!”
“Mutlu aileler birbirine benzerler, her mutsuz aileninse kendine özgü bir mutsuzluğu var.”
Hayatta en güvendiğim insana karşı duyduğum bu kırgınlık, adeta bütün insanlara dağılmıştı; çünkü o benim için bütün insanlığın timsaliydi.
Sayfa 149Kitabı okudu
Seni seviyorum... Deli gibi değil, gayet aklı başında olarak seviyorum...
Sayfa 136Kitabı okudu
“Tüm insanların, kendilerine baktıkları için değil, sevgi sayesinde yaşadıklarını öğrendim.”
Bütün olan, geçen şeylere rağmen, sen yine bir parça benimdin; ben bütün ruhumla senin...
Sayfa 480Kitabı okudu
İnsanın felaketi, sessizce odasında, ait olduğu yer olan odasında oturmak istememesinden gelir, der Pascal.
Sayfa 59
