Sana öyle şeyler söylemeliyim ki
Yalnızca beni hatırlayabilesin.
Sana öyle gülümsemeliyim ki
Gülen herkeste beni görmelisin.
Sana öyle sarılmalıyım ki
Avucun ısındığında bile
Beni hissetmelisin.
Öyle güzel bakmalıyım ki gözlerinin içine
Başka kimsenin gözlerine bakama diye.
Öyle sahiplenmeliyim ki seni
Unutmalısın yalnızım kelimesini.
Öyle tutmalıyım ki ellerinden
Anlamalısın, bu el bırakılmaz ebediyen.
Sana öyle bir söz vermeliyim ki
Hastalıkta, sağlıkta, hüzünde, mutlulukta
Bir ömür sen ve ben olmalıyız yan yana...
~Rabia ÜSTÜNSOY
Tanıdım seni...
İçine kapanarak bekleyişini,
Suskun kalarak attığın çığlıklarını,
Kalbin her paramparça olduğunda
Gülümseyerek bastırışlarını
Her şeyini biliyorum!
Tanıdım seni...
Derin derin bakışlarının sebebini,
Gözyaşlarını birer birer gizleyişini,
Durmadan düşünüşünü, sevdiklerini.
Sevmeyi ne kadar çok sevdiğini,
Dualarını yutkunarak edişini mesela
Ya da duygularını söyleyemeyişini.
Her şeyini biliyorum!
Tanıdım seni...
Çünkü ben artık tanıyorum beni.
~Rabia ÜSTÜNSOY
Hayat...
Gerçekten iyilerle mi dolusun
Yoksa iyi sandığımız kötülerle mi?
İnsanları birbirine bağlayan
Sevgi, aşk, merhamet değil miydi?
Yoksa biz mi bilmiyoruz,
Sevgi ve nefret arasındaki ince çizgiyi?
Vicdan mı vardı insanlarda?
Hani kimsenin göremediği,
Kalbinden söküp atmaya çalıştığı
Ya da en derinlere sakladığı...
Eğer sadece insanlarda oluyorsa vicdan,
Ya vicdan kalmadı ya da insan...
~Rabia ÜSTÜNSOY