Gecenin karanlığının çökmüş olduğu bir sokakta
Saatlerdir süren yağmurun altında
Kaybetmekte olduğum umudum ve gözyaşlarımla
İçimdeki sönmeyen aleve bir kıvılcım daha
Titreyerek yanan sokak lambasının ışığında
Sırılsıklam hayallerimi kurutmak için bir mum yanı başımda
Yaralarımın kabukları dökülmüş olsa da dün ki gibi acı ve kaygıyla
Yaşayan bedenim ve ölü ruhumla çalışıyorum hayatta kalmaya
Beni sen öldür sen öldür ki en son yüzün olsun gözlerimin karanlığında
Gerçek mutluluk yavaş yavaş azar azar gelir ve bu bizim hayata bakış açımızla çevremizle çevremizdekilerle davranışlarımıza doğrudan ilgiyi ve orantıyı mutluluk birbirini ufak tefek şeylerim birikmesinden doğuyor