İnsanların karşısında, hep korkuyla ürpererek titrer, yine bir insan olarak kendi konuşma ve tavırlarımda bir parça bile kendime güvenim olmaz ve sadece kendime ait gerginliğimi göğsümdeki küçük bir kutuya kapatır; o çökkünlüğü ve siniri iyice gizler, tamamen safdilli bir rahatlığa bürünürdüm. Böylece bir şaklaban, bir tuhaf insan haline gelmem an be an tamamlanmış oldu.
Sayfa 13