Her şeyi kendi haline bırakmanın, hayatın bana cömertçe sunduğu zevk ve mutlulukların tadını
telaşlanmadan çıkarmanın en iyi şey olduğu sonucuna vardım.
Okur Takip Önerileri
Hoca bugün 84 yaşında. Kitapları kadar hayatının da çok öğretici yönleri var. Onu
tanımak bilgiyle buluşmanın ne kadar önemli ve değerli olduğunu anlatıyor insana. Zamanın kıymetini bilmenin, zamanı doğru kullanmanın hayatın bir kuralı olması gerek tiğini öğreniyorsunuz ondan. ilerleyen yaşından dolayı "Hocam lütfen siz yorulmayın" dediğimizde "yorulmak'' kelimesine göster diği tepkiyi hiç unutamam.
Eskiden Amorfati kavramını tam olarak yakalayamamıştım: Yazgımı sevebilmek için kendimi eğittim, daha doğrusu teslim oldum diyelim. Ama şimdi, sizin sayenizde, açık yüreğiniz sayesinde bir seçim yapabileceğimi anladım. Ben hep yalnız biri olarak kalacağım, ama bunda fark var, yaptığım şeyi seçmek son derece farklı. Amorfati; yazgını seç, yazgını sev.”
O gün öğrendiğim şeyler arasında en güçlü olanı belki de benim Bertha’ya değil, ona yüklediğim özel anlamlara, onunla hiçbir ilgisi olmayan anlamlara bağlı olmamdı. Onu gerçekten olduğu gibi görmediğimi gösterdiniz bana,
“Çocuklarınızı yetiştirmek için önce kendinizi yetiştirmeniz gerek. Aksi halde, hayvani ihtiyaçlarınız ya da yalnızlığınız ya da içinizdeki boşlukları doldurmak için çocuk sahibi oluyorsunuz demektir.
“Belki kuytu köşelerimde hâlâ temizlemem gereken biraz kibir kalmış olabilir.”
Nietzsche tekrar notlarına gömüldü ve okumaya başladı: “Dans eden bir yıldız doğurmak isteyen, önce kendi içinde büyük taşkınlıklar ve kaos yaşamak zorundadır.”
“Görmüyor musun Josef, problem, senin huzursuzluk duyman değil! Göğsündeki baskının ya da gerilimin ne önemi var? Sana kim rahatlamayı vaat etti? Bu yüzden mi uykuların kaçıyor? Nedir yani? Sana kim deliksiz uyku vaat etti? Hayır, problem huzursuzluk değil. Asıl problem yanlış bir konuda huzursuzluk duyman!”
Ümit kötülüklerin en kötüsüdür, çünkü işkenceyi uzatır.