Tam olarak Hayat…
Yıllar ne çabuk geçiyor! Ve yine soruyor kendine: Ne yaptın bunca yılı? En iyi zamanlarını nereye sakladın? Yaşadın mı yaşamadın mı? Baksana, diyor kendine, baksana, yeryüzü nasıl soğuyor. Daha yıllar geçecek ve peşinden kasvetli yalnızlık gelecek, bastonlu, titrek yaşlılık gelecek, peşinden de sıkıntı ve bunaltı. Fantastik dünyan ağaracak, donacak, hayallerin kaybolacak ve ağaçlardan düşen sarı yapraklar gibi dökülecek.... Ah, Nastenka! Sonuçta hüzünle yalnız kalır insan, tam anlamıyla yalnız ve hatta yazıklanacak bir şey bile olmaz – hiç, tam olarak hiç... Çünkü kaybolup giden her şey, her şey hiçtir, aptalca, yuvarlak sıfır, yalnızca hayaldir!”
Beyaz Geceler
Okur Takip Önerileri
Hangi çiçek diğerini ‘sarı açtı’ diye ayıplar? Hangi kuş ‘farklı ötünce’ diğerine yasak koyar? Derisinden, dilinden ötürü ölüyor insanlar. Ah insanlar! Her şeyi bulan ama kendini bulamayan insanlar…
🎬
Cahildim dünyanın rengine kandım, hayale aldandım boşuna yandım
Neşet Ertaş
İnsanlığı sonsuz gerçeklere eriştirebilecek bir Çar sarayı, ya da koca bir konağa giden dümdüz yol gibi kocaman bir yol, bir de bakarsınız eğri büğrü, ıssız, dar, aşılması güç, sonu gelmeyen yollar tarafından kesilivermiştir! Düzgün yol, gündüz güneş, gece de ayışığı ile yıkanıp parlar, öteki yollardan daha geniş ve düzdür; ama nedense insanlar gözünü kapayarak öteki yollara sapıverir, birbirlerini görmezler; kızgın alevler arasında gidiyorlarmış gibi bir uçurumun kenarına geliverir ve korkuyla birbirlerine sorarlar: “Çıkış yolu neresi? Yol nerede?.. Oysa şimdiki nesil bu gibi olaylara şaşıyor, dedeleriyle alay ediyor ve bütün bu tarihin, her harfinin bir ilhamla yazılmış olduğunu, bağırdığını, her parmağın bugünkü kuşağa bir örnek olduğunu aklına bile getirmiyor. Ama şimdiki kuşak da yarının kuşağının kendileriyle alay edeceği birçok hataları gözünü kırpmadan işlemektedir.
Ölü Canlar
Hayır, biz adam olmak isteriz. Bizi çıkarlarına alet eden, bizim gözlerimizi kaplayan insanlara anlatmalıyız ki, biz her şeyi görüyoruz, aptal değiliz, bizim istediğimiz salt yemek değil, insanlara yakışan bir yaşayıştır. Evet, o düşmanlara bildirmeliyiz ki, bugün bize çektirdiklerini bu zindan yaşayışı, bizi zekaca kendileri ile yarışa girmekten, kafaca kendilerine üstün gelmekten alıkoyamaz.
Ana
Deliyiz ama şairane, duygusalız ama mantık dahilinde, biraz yıkığız ama yüzyılın gereği, çokça ümitkârız çünkü kendimizi tanıyoruz, beklentimiz düşük çünkü beklentiye sebebiyet verecek fani kıt, neşemiz yerinde lakin şımarık değiliz; tutkumuz ruhumuza.
Mod Oblomov…
İçinde, hiç uyanmadan kalmış, biraz kurcalanmış, fakat hiçbiri sonuna kadar işlenmemiş birçok yetenek olduğunu acı acı seziyordu. İçi yanarak anlıyordu ki onda gömülü kalmış iyi ve güzel bir şeyler vardı; belki çoktan ölmüş ya da bir dağın derinliklerindeki altın gibi saklı kalmış olan bu hazine çoktan meydana çıkmış olmalıydı. Ama öyle derinlerde kalmış, üzerine öyle pislikler yığılmıştı ki … Sanki dünyanın ve hayatın ona verdiği nimetleri birisi çalmış ve yine kendi ruhunun derinliklerinde bir yere gömüp bırakmıştı. Sanki bir güç onu hayat meydanına atılmaktan, iradesini ve zekasını alabildiğine açılıp harcamaktan alıkoyuyordu. Sanki gizli bir düşman daha yola çıkarken onu ağır eliyle yakalamış, insanlığın doğru yolundan uzaklara fırlatmıştı…
Oblomov
“Bir şeyler değişsin diyorum, didiniyorum. Çabaladıkça birbirine benzemeye başladı günler. Her gün aynı skorla dönüyorum eve.”