İnsan üzülüyor bir şeylerin başlamadan bitmesine geçmişini özlüyor insan geçmişten çok yaşanmışlıkları anıları özlüyor ,yaşayamadıklarını sevilmeyi sevebilmeyi özlüyor insan ,göz göze gelebilmeyi her sabah içinde bir heycanla uyanmayı özlüyor insan ama şimdi öylemi özlüyorsun ama sadece özlemekle kalıyor geçmişin ardından baka kalıyorsun uzun uzun eskiden onun geçe bilme ihtimalinin olduğu sokaklarda yürürdüm bir umut ama şimdi aynı sokakta yan yana yürüyen iki yabancıyız sadece...
Zaman hızlıca geçmese olmazmı? Ben hep o karanlık odada saatlerce sessizce ağlayıp sonrada saatlerce uyusam ,hiç ara vermeden saatlerce kitap okusam . Okuldan eve geldiğimde yemekte dolma olduğunu öğrenip annemin boynuna atlasam sabah sınava çalışmak için ağlayarak uyansam okulun kantininde oturup arkadaşlarımla saatlerce gülsem sözlüden önceki o heycan ve korkuyu tekrar yaşasam ,akşam yemeğindeki fakir ama zengin soframızda annemgille gülerek sohbet etsem ,eskisi gibi sevebilsem hayatı olmazmı...
Hayatın en garip yanında bu işte. Birlikte gezdiğin güldüğün ağladığın aynı sofradan yemek yediğin insanlarla bir gün geliyor iki yabancı oluyorsun . Yanından geçiyorsun ama tek bir kelime bile edemiyorsun...
"-Şimdiki aklınız olsaydı geçmişte ne yapmazdınız"
"-Şimdiki aklım olsa geçmişte bu kadar içime atmazdım ama geçmişte içime atmasaydım şimdiki aklım olmazdı"