Ah oblomov, obloomov...
Seni tanımak ruhuna yolculuğuna şahit olmak... seninle beraber boş tavanı izlemek 632 sayfa boyunca kalkmanı beklemek, kalkmanı...
Tertemiz, saf bir kalp amacını yitirmiş bir ruhta sıkışıp kalmış bir kuş gibi çırpınıyordu.
Oblomov’unki asla basit bir tembellik değildi. Amacını arayan boşlukta bir ruh hiç değildi. Belki de kişilik özelliğiydi. Ezelden beri tılsımlı bir uyuşukluktu belki.
Oblomov gerçekten aşık oldu mu? Olga ona aşık oldu mu? Buna ancak kalbimle cevap verirsem doğru yanıtlayabilirim. Evet. Aşık oldular birbirlerine. Hatta Oblomov o kadar aşık oldu ki onun için kendinden kendi benci mutluluğundan vazgeçti: Onun daha mutlu olacağı rutin bir hayatta hayatını sürdüreceği tasasız bir sevgiye bıraktı onu. Yine de bana sorarsanız Olga’yı aşktan mahrum edip sevgiye emanet etmesi iyilik mi gerçekten diye sorgularım. Herkes gibi bir rutinde sevgi...
Seni, sana bolca kızarak ve aynı şekilde sana bolca gülerek en çok da severek uğurluyorum. Bu kadar benden. Daha çok yazardım, ama bendekide bu işte efendim
——Oblomovluk.
#oblomov
#oblomovluk💔
