Songül USLU
@Songulusluu
Gül Kırığı ve Düş Bozgunu kitaplarının yazarı.
Öğretmen/yazar
Lisans
Gökyüzü :)
19 okur puanı
Nisan 2021 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Mustafa’yı hatırlar diye umar diye düşünüyorum
her şeyi anlamaya inat etmiş suretim
Mustafa’yı unutur diye sezer diye hissediyorum
ben bütün bunların arasından Mustafa’ya gelmişsem
Mustafa da bana gelir diye varır diye ümitleniyorum
burada, gayrimeşru durduğum beni kuvvetli bir sevinçle boğduruyor
suça karşı gelmekten suçlanıyorum
hem bunlar dünyanın gözlerini bürümekten yapmalar
hem benim gözlerimden Mustafa’ya birikmiş olan borcum
kaç sigara içsem de vicdanla kapanmazdı diyorum
orada, o en inanmayan düşmanımda bile bu
liseli bir çarpıntıyla korunan borçluluktur
ümit için kaslarımı kızdırıyorum
bana Mustafa’nın eskisini getirin
Mustafa’nın doymak bilmeyen eskisini
ve onun katline teşebbüsümün
ilk anma bir kayıt düşülsün sıcak
dönülmez sözüm var kardeşlerime
bir Mustafa eskisine ölüm olacak!
Kaybolmuş bir insanın kendisini ancak bir başkasında bulabileceğine bütün kalbime inandım. Mühim olan o insanı bulabilmek.
Olanlar oldu ve hayatımın yasını tutmaktan artık vazgeçiyorum. Bugün yağmur yağacaktı o da vazgeçmiş olmalı.
Okur Takip Önerileri
"Bunu kabul etmedim. — Şunu bilmeni istiyorum: Pişman değilim; hiç de pişman olmadım. Ama şunu da bil ki, öyle gururlu falan da değilim — olamadım: Kendimden hiç nefret etmedim; ama bir türlü beğenemedim de kendimi. Çok acı çektim, ama başkalanna da çok acı çektirdim — bu da insanın gururlanabileceği birşey değil pek... Kendimi haklı görüyor değilim; ama kendimi savunuyor da değilim — hele yargılamayı hiç beceremiyorum, kendimi de dünyayı da... — Dünya ne ise oydu; ben de ne isem o oldum — uyuşamadık. Hepsi bu."
"başımı tutup artık geçsin diyordum /
artık geçsin
bu benim seninle gidip diğeriyle döndüğüm çağ /
bu benim sana durup kendimle yürüdüğüm yeryüzü /
bu benim seninle uyuyup başkasıyla uyandığım dünya artık geçsin..."
Bir şeyi elde edip kavuştuktan sonra hep böyle mi davranıyorlardı? Yoksa elde ettikleri her şey, değerini, cazibesini mi yitiriyordu? Öyleyse sahip olmak için neden yırtınıp duruyorlardı? Bu ne biçim iş, ne menem bir gidişti!
hep aynıdır tekrarlanan kaderi
hep aynıdır son cümle:
- Sıkıldım.
En geç ben anladım olup biteni
En geç ben, çevremde her şey çatırdarken
Görmek istemedikleriyle de birikir insan.
Eşiğini çözdüğüm şehrin kapılarında kendi hikayem bile tanıdık gelmiyor artık bana.
- "Peki, sizin aradığınız bu sekizinci cisim ne?"
Ebrehe bu soruyu işitince duraksadı. Sanki bir sırrı verip vermemekte tereddüt ediyordu. Neden sonra gülümsedi ve fısıltıyla,
- "Yaratılmamış olan" dedi, "Biz yaratılmamış olanı arıyoruz".
Gerçek olan biri beni düşlüyor. O gerçek, ben ise bir düş oluyorum.
Alkibiyades'in kılıç
şakırdatarak Sokrates'e, "Peki Sokrates öyle olsun,
senin dediğin gibi olsun. Ama benim anlayamadığım işin şurası: Niçin insanoğlu bu kadar ölmeyecek gibi doğup büyüyor, senin gibi seksenini geçiyor da büsbütün akıl, mantık, fikir kesiliyor da, bütün sırları ayan edecekmiş hale geliyor da, tam mutlu zamanında göçüp gidiyor?"
Ölüm, bir silgi gibi, siliyor insan yüzlerini. Yalnız ölünün yüzünde mana yoktur.
Hiçbir zaman yeniden damla damla,dakikaları duya duya,sıkıla patlaya;rüzgârı,balığı,denizi,ağı seve seve,ölümü beklediğimi bilemeyeceklerdi.
"Şimdi kış. Ölü gibiyim. Ama yine bahar gelecek biliyorum." dedi.
