Kötü biri olamamak bir yana, herhangi bir şey olmayı da beceremedim. Ne kötü ne iyi, ne alçak ne namuslu, ne kahraman ne de haşerenin biriyim. Şimdi bir yandan köşemde pinekliyor, bir yandan da acı, faydasız bir teselliyle avunuyorum.
Ancak insan, Yaratıcı'sını unutunca kendisini de unutur. Sonra da kainatın kardeşliğini... İnsan ihtiraslarıyla, nefsinin tutkularıyla, günübirlik kaygı ve endişelerle baş bala kaldığında artık kainat ona yabancıdır. Dost değil, düşmandır.
Bedenimin içindeki canı gör, sadece etimi değil.
Gözlerimin içindeki hayatı gör, sadece bakışımı değil.
Hissettiklerimi gör, sadece tepkilerimi değil.
Beni gör.
Nasıl da derinden etkiledi bu satırlar.
Herkese anlatmak istediklerimi buldum bu satırlarda. Bu zamanın gerçeklerini nasıl da vuruyor yüzümüze. İnsanlar ne kadar yakın olurlarsa olsunlar birbirlerine sadece bakıyorlar. Kimse kimseyi görmüyor. Ve herkesin sessiz çığlıkları GÖR BENİ.
Heyecanla, merakla başladığım kitap.