Yaman
@Yaman__
Kıbrıs
Diyarbakır, 16 Şubat
521 okur puanı
Aralık 2018 tarihinde katıldı
Yaşadığın andan çılgınca zevk almak bana hiç nasip olmayacak mıydı? Neden kendi cenaze törenimi izliyormuş gibi hissediyordum?
Son günlerde başımdan geçenleri düşünmeye başladım.
Sonra düşünmekten vazgeçtim.
Hayat insanı müthiş yıpratıyordu.
“Belki yarın daha iyi bir gün olur.” dedim içimden.
Bana heyecan verecek, gözümde şimşekler çaktıracak bir şeye ihtiyacım vardı. Ama ben ne yapıyordum?
Burada oturmuş, ölülerle konuşuyordum.
Okur Takip Önerileri
Hayat ne kadar boktandı.
Ayakta durabilmek için bile korkunç bir mücadele vermen gerekiyordu. İnsanlar mücadele etmek ve ölmek için doğuyorlarlardı.
“İnsan ölmek için dünyaya geliyordu.”
Bunun anlamı neydi?
Yemek, uyumak ve çıplak dolaşmamak için insanın yapmak zorunda olduğu şeyler ürkütücüydü.
Samimiyetle söylüyorum, yaşam beni dehşete düşürüyordu.
İnsanların ihtiyacı olan şeydi bu: ümit. Ümitsizlikti insanları cesaretsiz yapan.
Beş gündür ilk kez yalnız kalıyordum. Yalnızlıkla beslenen biriydim; yalnızlığımı alırsanız yemeğimi ve suyumu almış kadar olursunuz. Yalnız kalamadığım her gün gücümden bir şeyler alıp götürür.
