İnsan bazen en yakınım, canım, en sevdiğim dediği ailesinden bile manevi olarak bir şey beklemeyi bırakıyorsa; bir yabancıdan en fazla ne bekleyebilir ki? Koca bir hiç... Ama bu durum insanı daha güçlü, daha dirençli ve hayatın getirdiği olumsuz şeylere karşı daha hazırlıklı yapıyor. Hiç kimseden bir beklentisi olmayan insanın, olmayan ya da olmayacak şeyler için üzülmesi de olanaksız hale geliyor. Kendi kendine yetebilmeyi öğreniyorsun. Bunu öğrenmek zorunda mıydım? Öğrenmek ister miydim? Bunun sorumlusu ben miyim? Hepsine cevabım koca bir ''HAYIR''. Ama hayat işte... Her zaman her istediğimiz olmuyor. Öğrendiklerinle yaşamak zorunda kalıyorsun. Yapabilecek hiçbir şeyin kalmıyor, elden bir şey gelmiyor. Kabulleniyorsun ve devam ediyorsun...