Eskiler,sohbette insibağ (huy aktarımı) vardır,dermiş.
Bu yüzden “Birinin kendisi iyi ama çevresi kötü olamaz. Tabiata aykırı.”
İnsan kimin ile yürüyor ise ona dönüşüyor. Bazen yavaş yavaş bazen bir anda.
Hindistanlı müslüman bir sultan vezirinden,
Hüzünlüyken okuduğumda mutlu olacağı,
Mutluyken de okuduğunda hüzünleneceği bir cümle nakletmesini ister.
Vezir onun için şu cümleyi nakşeder;
“Bu vakit geçip gidecek”