Şuan hissettiklerimi nasıl yazıya dökeceğimi bilmiyorum. Az biraz bencil olmak zorundayım ama . Biri var ulaşamıyorum yani gerçekten ulaşamıyorum, o her aradığında hep müsaitim ona ne koşulda olursa olsun . İki elim kanda da olsa ben ona hep müsaitim . Ama o ...
O değil işte buna çok içerliyorum, hakkım mı bilmiyorum. Benim yanımda iken başkalarının aramalarına saniyesinde dönüyor ama başkalarının yanında beni görmüyor . Ya kızamıyorum ona hayır aslında kızıyorum ama tavır koyamıyorum . Bilmiyorum ben mi dostluğu abartıyorum . Ama içimi tuhaf bir acı kaplıyor böyle olunca . Sonra kendime kızıyorum.