İçimde çok büyük bir ağlamak var. Bir ağacın altında oturarak hem kendime, hem bütün insanlara, hem börtü böceğe, kurda kuşa. Bin yıllık gözyaşıyla ağlamak istiyorum.
Otobüs ilerlerken aslında dönüyordur. Her adım dönüştür, her kaçış dönüştür, her ilerleme dönüştür. Ölüm de bir dönüştür gelmediğimiz bir yere. Bütün yolların bir şekilde aynı yere bağlı olduğunu bilmenin verdiği o tuhaf histir ölüm...
İsmet Özel
“Müthiş sıkılıyorum. Daha kötüsü, insanlardan soğuyorum galiba. Oysa ben onlarsız, onlara güvenmeden edemem. Ama elimden ne gelir. Sevgiden, yakınlıktan, insanca davranmaktan anlayanlar o kadar az ki. Büsbütün kabalaşmaktansa, uzaklara gitmek daha iyi.”
"Canım hiçbir şey istemiyor. Ata binmek istemiyor, fazla sert bir hareket; yürümek istemiyor, fazla yorucu; uzanıp yatmak istemiyor; zira ya yatıp kalacağım, ki bunu canım istemiyor, veyahut tekrar ayağa kalkacağım, canım bunu da istemiyor. Velhasıl, canım hiçbir şey istemiyor."