Duygu Çelik yorumladı.
Yüzlerce eser yazdım. Her eserimde kalbimin veya dimağımın bir parçasını koyuyordum. Ve bunlar, hakikate çok yakın şeylerdi. Fakat hiçbir yazımda bizzat hakikatin bulunmadığını biliyordum. Her güzel yazan gibiydim: Konuştuğum şeyler benden evvel yüzlerce defa tekrar edilen lafların değiştirilmiş şekliydi. Hâlbuki ben, kulaklara bilmedikleri şeyleri söylemek, göz hudutlarının arkasına geçmek istiyordum. Ve bunun için çenemi avuçlarıma ve kollarımı dizlerime dayar, gözümü yere veya ufka çevirerek gördüklerimin daha ötesindeki şeyleri de bilmek isterdim. Fakat toprağın alaycı bir susuşu, ufkun lakayt bir kaçışı vardı. Buna, 'senin gözlerin' diyorlardı, açık bıraktığımız şeyleri görmek için bile çok küçük ve zayıftırlar. Sakladığımız hakikatleri nasıl bir cesaretle anlatmak istiyorsun?...'
Fakat ben arıyor, mütemadiyen arıyordum.
burda yazarın asıl yapmak istediği nedir?
Ne yazdısam olmadı hâlâ ne yazacağımı bilmiyorum ve arıyorum diyor... Hayatın sonsuzluğuna değiniyor.