Evet, her gün biraz daha ihtiyarlıyoruz, her gün biraz daha çöküyoruz. Vakit durmaz ki! Ama boş yere geçirmiyoruz vaktimizi. Önemli olan da budur.
Gerçek mutluluk, yavaş yavaş, azar azar gelir ve bu bizim hayata bakış açımızla, çevremizle, çevremizdekilere karşı davranışımızla doğrudan doğruya ilgili ve orantılıdır. Mutluluk, birbirini tamamlayan ufak tefek şeylerin birikmesinden doğuyor.
Vicdanı olmayan, iyiliği bilmeyen bir insan acı da çekemez.
Okur Takip Önerileri
" Anımsadığın hiçbir şey sağ kalmadı. En iyisi, unutmak. "
"... Oysa yüreğimde mutluluk vardı.
Bütün yaşamım boyunca anımsayacağım bir akşam.
Bütün bir yaşam boyu! "
İçinde bulunduğum bu umutsuz konumda, bazı anlar oluyor ki insan bir saç teliyle bir zinciri kırabileceğine inanıyor.
Korkmayın, kin beslemek için vaktim yok zaten.
Sesi nasıl oluyor da bunca dingin ve dokunaklı? Daha bana bir şey söylemediği halde, nasıl oluyor da aklımı ve yüreğimi etkileyebiliyor?
Bu hissi biliyorum
Kendisinin gömüldüğünü duyan ama ne kımıldayabilen ne de bağırabilen, baygın bir adam gibi şaşkınlık içine düşmüştüm.
"... Hepsi birden düzen denilen sözde suskunluğa gömüldü."
Ölüler ölüdür, özellikle bunlar mezarlarının içine iyice kapatılmışlardır. Orası, kaçılabilecek bir hapishane değildir. Öyleyse neden korkuyorum ki bu kadar?
Mezar kapağı içeriden açılmaz.
" ... Bir düşünce, bir düş, bir hayal uğruna giyotin adı verilen korkunç gerçek! "
Delilik insanı yaşatır derler ; en azından akıl acı çekmez, uyur, ölü gibi yaşar.
" Oysa ruhsal acının yanında bedensel acı bir hiç kalır! "