Elizabeth küçük düşmüştü, acı çekiyordu; tövbe ediyordu, neye olduğunu bilmese de. Onun sevgisini kıskanıyordu, sevgisini hissetmeyi artık umut edemese de. Ondan haber almak istiyordu, ona ulaşmanın hiçbir imkanı olmadığı halde. Onunla mutlu olabileceğine inanıyordu, artık bir araya gelmeleri imkansız göründüğü halde. Nasıl da zafer kazanmış olurdu, diye düşünüyordu sık sık, daha dört ay önce göğsünü gere gere reddettiği tekliflerin şimdi ne büyük sevinçle, minnettarlıkla kabul edileceğini bilseydi!
Sayfa 314Kitabı okudu
Nihayet insanlık öldü. Haber aldığımıza göre, uzun zamandır amansız bir hastalıkla pençeleşen insanlık, dün hayata gözlerini yummuştur. Bazı arkadaşlarımız önce bu habere inanmak istememişler ve uzun süre, ’yahu insanlık öldü mü?’ diye mırıldanmaktan kendilerini alamamışlardır. Bu nedenle gazetelerinde, ’insanlık öldü mü?’ ya da ‘insanlık ölür
Sayfa 255Kitabı okudu
Ölüm...
Yalnızım, ne kadar aranıp dursam
Baş ucumda seni bulamıyorum
Güneşten vazgeçip susuz olsam da
Seninle olmadan olamıyorum.
Şu yollar bilmem ki dağ mı, ova mı?
Gitsem bulur muyum kendi yuvamı?
Kuş! Yolun nereye? Bizim eve mi?
Oyyy oyyy ne kara gün, ne bitmeyen Çile... Zaman geriye getirmek varsa eğer ah nerede o günler? Oyyyy oyyyy nasıl bir acı nasıl bir kasvetli sıcak bekleyiş... Acı haber tez gelirmiş.
Ölüm
Yalnızım, ne kadar aranıp dursam
Baş ucumda seni bulamıyorum
Güneşten vazgeçip susuz olsam da
Seninle olmadan olamıyorum.
Şu yollar bilmem ki dağ mı, ova mı?
Gitsem bulur muyum kendi yuvamı?
Kuş! Yolun nereye? Bizim eve mi?