İyi Okumalar dilerim
Selamün aleyküm değerli okurlar Wattpad e yazdığım kitabı sizler de okuyun diye buraya yazdım kitap değil bu hayatınıza bir nebze de olsa dokunmak için böyle bir kitap yazdım okuyup değerli yorumlarınızı bekliyorum değerli vaktinizi ayırdığınız için teşekkür ediyorum ☺️
BİR ENGELLİNİN EVLİLİK HAYATI
Her sağlıklı birey gibi engelli
Geçmişten kurtulmak mümkünmü?
- Bizi uyutmayan anılar mı, acılar mı?
+ Anılar.
- Maalesef.
+ Anılardan kurtulmadığımız için hayatımız boyunca uyumak zor bir hal alıyor maalesef...
- Yaşanmış anıların yerini acılar alır.
+ Belki de acıları anılarla var ettik.
- Belki de acıları yaratan bizdik?
+ Peki yarattığımız acılardan kurtulmanın en iyi yolu nedir?
- Geçmişten kurtulmaktır. Ama geçmişe gitmek için ne yapmalıyız?
+ İnsan aslında geçmişte yaşadığı şeylerin sonucunda olgunlaşan varlık olduğu için geçmişten kopması imkansıza yakın derecede. O yüzden acılarımız ya da sizin deyişinizle bizim yarattığımız acılarımız geçmişle bağlantılı olabileceğinden dolayı onlardan kopmak zor gibi gözüküyor. Hatta belki de hiçbir zaman kurtulamayacağız.
+ Haklısın.
Via: 
zehra ve ben.
YAŞAMIN GEÇİCİLİĞİ ÜZERİNE DÜŞÜNCELER
"Hayat bir lotus yaprağındaki damlacıklar gibi uçucu…"
Bu cümleyi ilk olarak 20 yıl önce okumuştum. O günden beri birçok yere not etmişim. Beni çok etkileyen bir metnin ilk cümlesi bu.
Bu basit ama güçlü benzetmeyle başlayıp akıp giden paragraf, bana hayatın anlamı ve geleceğe dair pek çok düşünce ilham etti.
“Dünya fani, ölüm gerçek”
Tesbit Gibi Tesbit
Psikiyatrist Victor Franki muazzam tespiti:
“İnsanı en çok yaralayan şey fiziksel acı değil, haksızlığın, mantıksızlığın verdiği ruhsal ıstıraptır.” Keşke tek acılarımız düştüğümüz zaman kanayan dizlerimiz, dirseklerimiz olsaydı. Bazen kafamızın içinde öyle büyük acılar öyle büyük dertleri düşünüp dururuz ki beynimiz patlayacak gibi olur dışarıdan ne kadar tek parça görünsekte ruhsal acılarımız parça parça….
Anladım ki bazı insanlar içimizdeki iyiliği ve bazı insanlar içimizdeki kötülüğü ortaya çıkarıyor ve dönüp bakıyorum ki o kötülüğün ardında incinmiş bir yürek, yaşanmış acılar...Görüyorum ki kötülükten kaçamıyoruz bize acı çektirene bizde acı çektirmek istiyoruz ve ilahi adalet yerini bulsun diye haykırmak istiyoruz...Peki ya sonra kötülüğe alışmış ruhlar bırakıyoruz geriye...Peki bizi insan kılacak acılar mı yaşıyoruz? Ne kadar anlamlı acılarımız? Sizi üzülüp dinleyen omuz size üzülüp sarılacak kadar derin ve manalı mı acılarınız?